دو وراثت مى‌شود چيزى كه هست از نظر سياق آنچه كه عقل و اعتبار اقتضاء مى‌كند اين است كه آيه شريفه عطف بر همان جمله: فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصّٰالِحٰاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ. . . ؛ باشد چون آن آيه به تفصيل حال اهل اختلاف از نظر جزاى اخروى اشاره مى‌كرد و اين آيه به تفصيل حال آنان از نظر جزاى دنيوى اشاره مى‌كند، و در نتيجه حاصل كلام اين مى‌شود كه: ما بشر را به سوى دينى واحد دعوت كرديم، ليكن ايشان دين را قطعه‌قطعه نموده در آن اختلاف كردند و مجازاتشان هم مختلف شد، اما در آخرت آن‌هايى كه ايمان آوردند سعيشان مشكور و عملشان مكتوب شد و از كفار بر خلاف اين شد و اما در دنيا، آن‌هايى كه ايمان آوردند، زمين را به وراثت مالك شدند، به خلاف ديگران. [1]

در تفسير آيه شريفه از امام باقر عليه السّلام نقل شده است كه فرمود:

اين بندگان شايسته، همانا آل محمد هستند كه خداوند سبحانه و تعالى، مهدى آنان را پس از كوشش ايشان مبعوث مى‌كند. پس ايشان را عزّت داده، دشمنانشان را ذليل خواهد كرد. [2]

روشن است مفهوم اين روايت، انحصار نيست؛ بلكه بيان يك مصداق عالى و آشكار است و اين تفسيرها، هرگز عموميت مفهوم آيه را محدود نمى‌كند. بنابراين در هرزمان و در هرجا بندگان صالح خدا قيام كنند، پيروز و موفق خواهند بود و سرانجام وارث زمين و حكومت آن خواهند شد. [3]

در پايان سخن، ياد اين نكته لازم است كه در مزامير داود تعبير يادشده يا مشابه آن، در چند مورد ديده مى‌شود و نشان مى‌دهد با تمام تحريفات موجود در اين كتاب‌ها، اين قسمت همچنان از دستبرد مصون مانده است. برخى از اين فرازها بدين قرارند:

. . . شرّيران منقطع مى‌شوند و اما متوكلان به خداوند، وارث زمين خواهند شد و حال اندك است كه شرير نيست مى‌شود؛ هر چند