زمان، چون فقه اماميه از سوى خلفا به رسميت شناخته نشده بود، شيعيان، ميان مذاهب اهل سنّت «مذهب ظاهرى» را كه مؤسس آن، ابو بكر محمد بن داوود اصفهانى است، پذيرفته بودند.

رؤساى اماميه و خاندان نوبختى، براى برانداختن حلاّج ناچار به محمد بن داوود ظاهرى متوسل شدند و او را به صدور فتوايى واداشتند كه در سال 297 ق و اندكى پيش از مرگ خود در وجوب قتل حلاّج انتشار داده بود. ابو الحسن على بن فرات، وزير شيعى‌مذهب مقتدر (خليفۀ عباسى) نيز در تكفير حلاّج به آل نوبخت كمك كرد.

حلاّج در سال 296 ق به بغداد رفت و مردم را به طريقۀ خاصى مبتنى بر نوعى تصوف آميخته با گونه‌اى «حلول» دعوت كرد. ابو الحسن بن فرات، وى را تعقيب كرد و ابن داوود فتواى معروف خود را در حلال بودن خون او صادر نمود. وى در سال 301 ق به دست كارگزاران خليفه گرفتار شد و به زندان افتاد. پس از هفت ماه محاكمه، علماى شرع او را مرتد و خارج از دين اسلام شمردند (24 ذيقعده 309 ق) و به فرمان مقتدر و وزير او حامد بن عباس به دار آويخته شد. [1]سپس جسد او را سوزاندند و سرش را بر بالاى جسر بغداد زدند.

از مهم‌ترين اهداف قيام جهانى حضرت مهدى عليه السّلام

يكى از ويژگى‌هاى دولت مهدوى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، جهانى بودن آن است.

حكومت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، شرق و غرب عالم را فرامى‌گيرد و آبادى‌اى در زمين نمى‌ماند، مگر اين‌كه گلبانگ محمدى از آن برمى‌خيزد و سراسر گيتى از عدل‌وداد آكنده مى‌شود. در آن دوران به دست آن حضرت، آرمان والاى تشكيل جامعۀ بزرگ بشرى و خانوادۀ انسانى تحقّق مى‌پذيرد و آرزوى ديرينۀ همۀ پيامبران، امامان، مصلحان و انسان‌دوستان برآورده مى‌شود.