نام کتاب : فرهنگ نامه مهدویت نویسنده : سلیمیان، خدامراد جلد : 1 صفحه : 160
احمد بن اسحاق گويد: از جعفر بن على نامهاى به دست من رسيد و طى آن ادعا كرده بود به علم دين (حلال و حرام) و نيز كليۀ علوم و آنچه كه مردم بدان نيازمندند، آگاهى دارد. پس از اينكه نامه را خواندم، عريضهاى به پيشگاه مقدس حضرت امام عصر عليه السّلام نگاشتم و نامۀ جعفر را نيز به پيوست آن قرار دادم. به دنبال آن، از ناحيۀ مقدسه پاسخى بدين شرح صادر شد:
به نام خداوند بخشاينده مهربان؛ خداوند سبحانه و تعالى تو را پايدار بدارد! نامۀ تو و ضميمۀ آن [نامۀ جعفر]به من رسيد و از مضمون آن-كه با اختلاف الفاظ و اشتباهات بسيار توأم بود-آگاه شدم. اگر شما هم دقّت كرده بوديد، به برخى از آنها آگاه مىشديد.
آنگاه حضرت مهدى عليه السّلام در ادامه با ذكر حمد و ثناى پروردگار سبحانه و تعالى، مطالبى در ردّ جعفر بيان فرمود:
«. . . اين پيرو باطل و دروغگو، بر خداوند افترا بسته است. اين شخص با اميد به چه چيز مىخواهد اين ادعاى عارى از حقيقت خود را ثابت كند؟ آيا با اطلاعاتى كه در احكام الهى دارد؟ به خدا قسم! اين فرد آن قدر بىاطلاع است كه حلال و حرام را نمىشناسد و ميان بد و خوب فرق نمىگذارد. آيا به دانش خود تكيه دارد؟ او به قدرى تهيدست است كه حق و باطل را نمىشناسد، محكم و متشابه را نمىداند و از احكام نماز- حتى وقت آن-آگاهى ندارد. آيا اين مدعى فاقد صلاحيت، به ورع و پرهيزگارى خويش تكيه مىكند؟ خداوند شاهد است كه نماز واجب خويش را براى اينكه شعبدهبازى ياد بگيرد، ترك كرده است. حتما از ظروف مشروب و آثار ديگرى از گناهان او اطلاع داريد. . .
خداوند سبحانه و تعالى تو را توفيق دهد! آنچه برايت گفتم، از اين ستمكار ستمگر بپرس و او را آزمايش كن. از يكى از آيات قرآن و تفسير آن از وى بپرس يا از نماز و شرايط آن از او بپرس، تا به معايب و كمبودهاى او پى ببرى و حال او را بدانى. خداوند سبحانه و تعالى كفايتكننده است؛ او حق را براى اهلش حفظ مىكند و آن را در جايگاهش قرار مىدهد. [1]