آستانۀ ظهور به عنوان بهترين جاها ياد كرده، فرمود:

بهترين جاها در آن روز، بيت المقدس باشد و بر مردم زمانى درآيد كه هر كدامشان آرزو كنند از ساكنان آن‌جا باشند. [1]

نيز ن. ك: نزول عيسى عليه السّلام.

«بيعت» واژۀ عربى از ريشه (ب ى ع) به معناى خريد و فروش و ايجاب و پذيرش بيع و در اصطلاح بر هم زدن كف دست راست از طرفين معامله به نشانه ختم معامله و تسليم است و نيز به هرعمل و رفتارى اطلاق مى‌شود كه شخص به وسيلۀ آن فرمانبردارى خود را از شخص ديگر و سرسپردگى در برابر امر و سلطه او نشان دهد.

شايد اطلاق كلمه «بيعت» به اين معنا، از اين جهت است كه هريك از دو طرف، تعهّدى همچون دو معامله‌گر در برابر ديگرى مى‌كنند؛ بيعت‌كننده حاضر مى‌شود تا پاى جان و مال و فرزند در راه اطاعت او بايستد و بيعت‌پذير نيز حمايت و دفاع او را بر عهده مى‌گيرد.

بيعت، سنّتى بود كه پيش از اسلام، ميان عرب رواج داشت؛ به همين دليل در آغاز اسلام كه طائفۀ اوس و خزرج موقع حج از مدينه به مكه آمدند و با پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم در عقبه بيعت كردند، برخورد آن‌ها با مسأله بيعت، برخورد با يك امر آشنا بود. پس از آن نيز پيغمبر گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم در فرصت‌هاى گوناگون، با مسلمانان تجديد بيعت كرد.

پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم بيعت زنان را نيز مى‌پذيرفت؛ اما نه از راه دست دادن؛ بلكه دستور مى‌داد ظرف بزرگى از آب حاضر كنند. سپس آن حضرت دست خود را در يك طرف ظرف فرومى‌برد و زنان بيعت‌كننده در طرف ديگر.

گفتنى است درباره پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و امامان معصوم عليهم السّلام-كه از سوى خدا نصب مى‌شوند، به بيعت نيازى نيست؛ يعنى اطاعت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و امام