چنان‌كه در الواح بيان دربارۀ وظيفۀ اولين فرمانرواى بابى مى‌گويد:

لن تذر (كذا) فوق الأرض إذا استطاع أحدا غير البابيين؛ [1]چون [فرمانرواى بابى]توانايى يافت، هيچكس-جز بابى‌ها-را بر روى زمين باقى نگذارد.

وى، در بيان فارسى فرمان مى‌دهد همۀ كتاب‌ها را محو و نابود كنند؛ جز كتبى كه دربارۀ آيين وى پديد آمده يا مى‌آيد. همچنين تأكيد كرده است پيروانش جز كتاب بيان و آنچه بدان وابسته مى‌شود نياموزند. [2]

افكار سيد على محمد باب مجموعه‌اى از برخى آراى شيخيان و باطنيان (تأويل‌گرايان) و صوفيان و كسانى كه به علم حروف و اعداد گرايش داشته‌اند و پاره‌اى از دعاوى شخصى بوده است.

على محمد باب، آثارى چند از خود به جاى نهاده كه برخى از آن‌ها چاپ شده و پاره‌اى ديگر به دليل كشاكش‌هاى داخلى ميان پيروانش هنوز به چاپ نرسيده است. جز آثارى كه پيش از اين نام برديم، برخى كتاب‌هاى ديگر او عبارت‌اند از:

پنج شأن، دلائل السبعة، صحيفۀ عدليه، تفسير سورة كوثر، تفسير سورة بقره، قيوم الأسماء، كتاب الروح.

آثار على محمد باب غالبا به زبان عربى نوشته شده و سرشار از غلطهاى صرفى و نحوى است. البته وى كوشيده است-براى آنكه نشان دهد سخنانش رنگ قرآنى دارد-گفتارش را با سجع و وزن همراه سازد و با آن‌كه يگانه معجزۀ خود را همين سخنان مى‌شمارد، [3]تكلف و ابتذال در عباراتش سخت آشكار است.

از نشانه‌هاى غير حتمى ظهور

يكى از پديده‌هاى سال ظهور و نشانه‌هاى غير حتمى آن، باران‌هاى پياپى است كه تا آن‌روز، مانند آن ديده نشده است و زمينۀ آبادى و سرسبزى زمين را فراهم مى‌كند و به بهبود وضع زمين منجر مى‌شود؛