هركس يك يا چند جلسه با ايشان مى‌نشست و معاشرت مى‌كرد به خوبى احساس مى‌نمود كه وى از نظر خُلق و خوى داراى چه مرتبه ممتازى مى‌باشد، غير از آن، در آداب معاشرت، ارتباط با ديگران، حسن برخورد، فُروتنى و مهربانى و اين قبيل صفات و خصال حميده، نيز ايشان اُسوه بودند. انسان احساس مى‌كرد كه ايشان از نظر معنوى مقام شامخى دارد. در يكى از اعياد اسلامى عدّه‌اى براى عرض تبريك خدمت ايشان آمده بودند جوانى كه گويا رايحه عرفان و معنويت به مشامش رسيده و در كنار من نشسته بود وقتى مى‌خواست آن جلسه را ترك گويد، زير لب زمزمه كرد: در شگفتم كه چگونه زمين عظمت اين شخصيت را تحمّل مى‌كند. حالتى جالب و اعجاب برانگيز در ايشان مشاهده مى‌گرديد كه مأنوسين با وى متوجه مى‌شدند از نظر معنوى با ديگران تفاوت دارد.

تقريباً در تمامى حالات، حتى هنگام تدريس كه بيشتر توجه انسان به سوى مخاطب جلب مى‌شود مشهود بود كه توجه ايشان به ساحت قدس الهى قطع نمى‌گردد و علاّمه آن‌چنان خودشان را در اختيار بحث‌ها و شاگردان قرار نمى‌دادند كه كاملا در ديگران مستغرق شوند، معمولا وقتى مشغول تدريس بودند، نگاهشان را كأنّه به سقف مى‌دوختند و توجّه زيادى به افراد نمى‌كردند حتّى اگر كسى سؤالاتى داشت وقتى ايشان مى‌خواست جواب دهد، در چشم افراد خيره نمى‌گرديد و اين ويژگى مؤيّد آن بود كه هميشه دلشان متوجّه مقام قدس الهى است و نمى‌خواستند اين حالات معنوى و عرفانى لحظه‌اى قطع شود و از بين برود، به كرّات اتفاق مى‌افتاد كه ايشان در كوچه و خيابان كه در حال