افزون بر اين، حوادث بسيارى اتفاق افتاد كه همه مى‌دانند، و چون بناى بيان مطالب تكرارى را نداريم، به بيان مطالبى مى‌پردازيم كه كمتر مورد توجّه قرار گرفته يا از آن‌ها غفلت شده است.

تشكيل هيئت‌هاى مؤتلفه به دستور امام

پس از تبعيد امام به تركيه، دوستان گرد آمدند. آنان، پريشان‌خاطر بودند و مى‌گفتند كه اين‌بار، مسأله جدى است و اميدى به برگشت امام نيست. صد قافله دل دوستان، همراه آن تبعيدى شده بود و اميد نداشتند كه يوسف گم‌گشته، به زودى به ايران باز آيد. دولت نيز تصميم گرفته بود به هر طريق، از فعاليت امام جلوگيرى كند. پس از آزادى امام، از «قيطريه» براى فريب ايشان فعاليت‌هايى كردند؛ براى مثال كوشيدند ظاهرسازى كنند و بگويند كه امام با دولت صلح كرده است. براى دستيابى به اين امر، راه‌هاى مختلفى را امتحان كردند؛ ولى دريافتند كه امام، انعطاف‌ناپذير است و به هيچوجه تسليم ‌فرمان، تزوير و تدليس‌ـ آنان نمى‌شود. آنان وقتى كه امام را اين‌گونه ديدند، براى خارج كردن امام از ايران تصميمى قاطعانه گرفتند تا در دسترس مردم نباشد.

پس از اين دورى، مهجورى و غم هجران، دوستان به مشورت نشستند كه چه بايد كرد؟ در اين مرحله از مبارزه، وظيفه ما چيست؟ با اين وصف كه به امام دسترسى نداريم تا به طور مستقيم كسب تكليف كنيم و دستورهاى ايشان را انجام دهيم، چاره اين بيچارگى چيست؟

حضرت امام ‌پيش‌تر‌ـ به برخى از بازارى‌هاى تهران دستور داده بود كه جلسه‌هايى تشكيل بدهند و در آن‌ها، با هم ارتباط داشته باشند تا طيفى از