در آغاز، توجّه امام به كفرى بود كه جامعه‌اش را تهديد و تسخير مى‌كرد. عوامل كفرستان، در حالِ اسلام‌زدايى از اين كشور امام زمان(عليه السلام)بودند. امام، به همين انگيزه كه بايد بندگى خدا را در اين جامعه رواج داد، قيام كرد؛ نه فقط با يك انگيزه سياسى يا اجتماعى يا اقتصادى. در اين قيام، اذان بندگى (ايمان به خدا)، اعلان برائت از الحاد و كفر به طاغوت سر داده شد.

اگر فردى سخنرانى‌هاى امام را ‌از آغاز تا انجام نهضت‌ـ واژه‌شمارى كند، درمى‌يابد كه در كلام امام، هيچ كلمه‌اى به اندازه واژگان مقدس اسلام، قرآن، خداوند تبارك و تعالى و... تكرار نشده است. اين واژگان تكيه كلام ايشان بود. ذكر اين الفاظ تصنّعى نبود؛ بلكه از عمق جان و دل برمى‌آمد. او هدفى جز اسلام و رضاى خدا نداشت. او، مى‌كوشيد تا جامعه خويش را خدايى، اسلامى و معنوى به بار بياورد. وى در اين راه، طرح‌ها و برنامه‌هايى را با الهام‌الاهى و فراست خدادادى اجرا كرد. هنگامى كه همه مردم ‌حتى خوش‌باورترين افراد نااميد شده بودند، خدا او را به پيروزى رساند؛ با اين‌كه كشورهاى دنيا، به او اجازه اقامت يا حتى ورود نمى‌دادند!

چاپ رساله، با اجبار شاگردان

پس از رحلت حضرت آيت‌الله بروجردى(قدس سره) امام در اوج شهرت علمى بود و در حوزه، بزرگ‌ترين استاد شناخته شده بود. كسانى كه در حدّ ايشان يا نزديك به موقعيت علمى وى بودند ‌چون در مظانّ مرجعيت بعدى بودند، به طور طبيعى بايد خود را براى پذيرفتن مسؤوليت «مرجعيت» آماده مى‌كردند. طبق رسم حوزه‌ها، رساله چنين افرادى چاپ مى‌شود تا آراى آنان از سوى ديگر علما بررسى شود يا مقدمات لازم را براى مسؤوليتى كه در پيش دارند، فراهم كنند؛ ولى حضرت امام(قدس سره) هرگز به انجام چنين رسمى حاضر نشد و به هيچ روى، به قبول