صراحت مى‌گويند كه ما آن زمان هم به «ولايت فقيه» ايمان نداشتيم! اين افراد، شايد در بعضى از پست‌هاى مهم كشور هم حضور يافته و بر جاى بزرگان تكيه زده‌اند! اينان نمى‌خواهند كه «وصيت‌نامه» امام، پيش چشم ياران او باشد و مردم با آن مأنوس شوند؛ زيرا مادامى كه اين سخنان در دست باشد و مردم با آن‌ها انس داشته باشند، فريب دشمنان اسلام و عُمّال و مزدوران آنان را نخواهند خورد؛ اما وقتى كه مردم از كلام امام، وصيت‌ها و رهنمودهاى او فاصله بگيرند، كم‌كم جاى وسوسه‌هاى شيطان باز مى‌شود.

11. وصيت‌نامه امام كجا و نشريه‌هاى دگرانديش كجا؟!

من از جوانان عزيز درخواست مى‌كنم كه چند صفحه از «وصيت‌نامه» امام را بخوانند! آن گاه چند صفحه از «روزنامه‌ها و نشريه‌هاى دگرانديش»[1] را نيز بخوانند. سپس اين دو را با هم مقايسه كنند تا بدانند كه امام چه مى‌گفت و اين‌ها چه مى‌گويند و ببينند كه تفاوت ره از كجاست تا به كجا! آيا اينان مى‌توانند پيرو امام باشند؟

آيا اين قوم، به انقلاب و اسلام و ولايت معتقدند؟ آيا انكار صريح مُفاد آيات قرآن، با اسلام سازگار است؟ آيا مرسوم كردنِ هتك احكام قطعى و ضرورى اسلام ‌با لحن تمسخرآميز‌ـ با «ايمان» مى‌سازد؟ كجاى اين انديشه با اعتقاد به خدا،