پس مى‌توانيم بگوييم كه نخستين و مهم‌ترين هدف امام، «برقرارى نظام اسلامى» بود كه تقريباً يك «ربع قرن» براى تشكيل اين حكومت و تحكيم مواضع آن ـ قبل و بعد از پيروزى انقلاب ـ كوشيد. او بارها بر اين مطلب تأكيد كرد كه مهم‌ترين واجبات براى هر مسلمانى، حفظ نظام اسلامى است؛ هرچند كه ممكن است در اين نظام، كمبودها و نارسايى‌هايى [از نظر نظام يا كارگزاران ]هم وجود داشته باشد؛ با اين وصف نيز حفظ اساس اين نظام، واجب‌ترين وظيفه يك مسلمان است كه بر عهده او گذاشته شده است. او با عبارت‌هاى مختلف و در مواقع گوناگون، بر اين امر تأكيد فرمود. به بيان يك نمونه آن سخنان فصل‌الخطاب اكتفا مى‌كنيم. ايشان در اين زمينه فرمود:

مسأله حفظ نظام جمهورى اسلامى در اين عصر و با اين وضعى كه در دنيا مشاهده مى‌شود‌...‌از اهم واجبات عقلى و شرعى است كه هيچ چيز با آن مزاحمت نمى‌كند.[1]

اين هدف را از رفتارهاى امام، بهويژه از رفتارهاى اجتماعى و از مبارزات ايشان مى‌توان به دست آورد و مى‌توان آن را نخستين هدف وى به تلقّى كرد.

2. حمايت از محرومان و قشر آسيب‌پذير

يكى ديگرى از اهداف امام، «حمايت از محرومان و مظلومان»؛ و به تعبير خود امام، حمايت از «پابرهنگان» بود. اين معنا و مبنا، چيزى بود كه از متن اسلام و از سيره پيشوايان معصوم اسلامى؛ بهويژه از رفتار امير مؤمنان(عليه السلام) در زمان حكومتشان الهام گرفته بود. در هر فرصتى كه پيش مى‌آمد ـ در سخنرانى‌ها،