كسى حق ندارد به قرائت‌هاى مخالف، جسارت و سليقه خودش را بر ديگران تحميل بكند. آدمى بايد «تولرانس»[1] داشته باشد. حق و باطل معنا ندارد؛ بلكه برداشت‌ها مختلف است. همان‌گونه كه سليقه‌ها در انتخاب رنگ لباس فرق مى‌كند. شما رنگ كرمى را مى‌پسنديد و ديگرى رنگ قهوه‌اى را مى‌پسندد. اين‌كه دعوا ندارد. تو، كرمى خود را بپوش و او قهوه‌اى خويش را بپوشد؛ نه من بگويم، اين رنگى كه من مى‌پسندم، به حتم بهتر است و نه برعكس؛ زيرا بهتر و بدترى، وجود ندارد. تو دوست دارى كه بگويى: «اسلام» و آن ديگرى خوشش مى‌آيد و مى‌گويد: «بوديسم» يا «يهوديت» يا «بهائيت» يا...؛[2] در حالى كه اين‌گونه نيست؛ بلكه حق و باطل وجود دارد و ملاك صدق و كذب و خطا و صواب هم وجود دارد.

ملاك خطا و صواب در قضاياى ارزشى چيست؟

مختصر كلام را مى‌آوريم، مُطولش را در جاى ديگرى بحث كرده‌ايم.[3] اجمال مطلب درباره قضاياى ارزشى اين است كه قضاياى حقوقى و اخلاقى، به دو صورت بيان مى‌شوند: