آيا مصلح جامعه، دلسوز مردم و عاشق انسان‌ها براى هدايت آنان و رساندنشان به كمال مى‌تواند توصيه‌اى بهتر از «عمل به قرآن» داشته باشد؟

امام به انسان‌ها عشق مىورزيد و براى آن‌ها دل مى‌سوزاند. او براى آن‌كه هر آدمى به سعادت لايق خويش برسد، دنبال راهى مى‌گشت كه از طريق آن، وى را به سعادت برساند و رهنمون شود. با اين وصف، راهى بهتر از راه خدا، قرآن و اسلام سراغ نداشت و ارائه نمى‌كرد؛ يعنى راه كمال، اين است و بس؛ بنابراين، كاملا منطقى است كه محور تمام سفارش‌هايش، اسلام باشد؛ با اين وصف، آيا معقول بود اين شخصيت با آن بينش بلند بگويد كه اسلام، قرآن، پيغمبر و اهل‌بيتش آن‌گونه فرموده‌اند و من هم اين‌گونه مى‌گويم؟! مگر اظهار چنين نظرى ممكن بود! او اگر چيزى مى‌دانست، از كتاب و سنّت آموخته بود و با راهنمايى اهل بيت(عليهم السلام)به آن نائل شده بود و خود را در كنار ايشان، صاحب نظر نمى‌دانست تا بگويد من آنم و نظر من، اين است. او محو در اسلام و غرق تماشاى حقيقت بود.

مرحوم شهيد آيت‌الله سيد محمدباقر صدر(رحمه الله)، تعبير شيرينى از اين حال و قال امام كرده بود. او، به شاگردانش فرموده بود: «ذُوبُوا فِي الْخُمَينِي، كَمَا ذَابَ هُوَ فِي الاِْسْلاَم». مرحوم صدر(قدس سره) خودش از مراجع تقليد بود، رساله عمليه داشت و شاگردان بزرگى تربيت كرده بود كه بعضى از آنان، از مراجع تقليد فعلى هستند. چنان كسى، به شاگردانش توصيه كرده است: «در امام ذوب بشويد؛ آن‌گونه كه او در اسلام ذوب شده بود».

ويژگى امام اين بود كه در اسلام ذوب شده بود و چيزى از خود نداشت. او، آينه‌دار طلعت يار بود؛ آينه‌اى براى نشان دادن حقايق اسلام در گفتار، رفتار،