بررسى تمام انديشه‌هاى حضرت امام خمينى(رحمه الله) در زمينه «مسائل تربيتى» كار آسانى نيست. اقرار مى‌كنم كه توانايى بيان تمام انديشه‌هاى حضرت ايشان را در اين زمينه ندارم. از سويى ديگر، شايد بيان بعضى از مطالبى كه مى‌دانم ـ و مى‌توانم بگويم ـ تكرار مكررات باشد؛ چون به طور دقيق، از اطلاعات ذهنى مخاطب اطلاع ندارم كه با كدام بخش از انديشه‌هاى آن حضرت آشناست تا اگر مطلب تازه‌اى مى‌دانم، بر آن بيفزايم؛ از اين رو از زاويه ديگرى به اين مسأله مى‌نگريم؛ زيرا احتمال مى‌دهم كه به اين زاويه، كمتر توجّه شده باشد.

دليل برترى آراى تربيتى امام بر نظر ديگر مصلحان و مربيان جهان

ما امام را به آن دليل از ساير مصلحان و شخصيت‌هاى جهان برتر مى‌دانيم و به ايشان عشق مىورزيم، كه او براى خودش چيزى قائل نبود. او هيچ‌گاه نگفت كه من چنين فكر مى‌كنم و اين‌گونه نظر مى‌دهم؛ همان‌گونه كه هرگز نگفت كه من طرحى براى حكومت دارم يا طرحى براى تربيت در‌انداخته‌ام. بنده حدود چهل سال كه خدمت امام بودم، همچو عباراتى را از زبان ايشان نشنيدم؛ بلكه برعكس آن را مى‌شنيدم؛ يعنى دائم ورد زبان و كلامش اين بود كه خداوند تبارك و تعالى