اصفهانى، اكبر هاشمى رفسنجانى، حسينعلى منتظرى، مرحوم شهيد على قدوسى، مرحوم حائرى تهرانى، مرحوم احمد آذرى قمى، مرحوم عبدالرحيم ربّانى شيرازى و بنده.

فعال‌ترين افراد در اين گروه، مرحوم ربّانى(رحمه الله) بود. وى در آن جمع، تقريباً از همه سالخورده‌تر بود و سوابق زيادى در اين نوع مبارزات داشت؛ يعنى پيشكسوت مبارزه بود. او به طور معمول به عنوان مدير، جلسات را اداره مى‌كرد.

براى «هيئت مدرسين»، اساسنامه‌اى تنظيم شد كه در آن، كارها و وظايف اين هيئت پيش‌بينى و مشخص شده بود. يكى از آن امور، تبليغات بود و يك كار ديگر، پژوهش و تحقيق. قسمت‌هاى مختلفى داشت؛ تا ببينيم كه از دست و زبان اعضا چه برآيد. من، مُنشى جلسه بودم و در «كميسيون تبليغات» نيز كار مى‌كردم. اين مسأله را پيش نهادم كه بايد در كنار فعاليت‌هاى سياسى، يك كار عميق و دقيق تحقيقاتى نيز انجام دهيم؛ زيرا به هر حال، هدف اين است كه اين مبارزه را به سر منزل مقصود و پيروزى برسانيم؛ در نتيجه بايد «حكومت اسلامى» تشكيل بشود؛ و حكومت اسلامى نيز جنبه‌هاى مختلفى دارد و براى آن‌ها برنامه لازم است.

بعضى از دوستان مى‌گفتند كه برنامه ما، قرآن و سنّت پيغمبر (ثقلين) است. بنده و برخى دوستان، بر اين اصرار داشتيم كه در اين زمينه‌ها، بايد كار كرد. نبايد به اين سادگى با مسأله برخورد شود. بايد براى تشكيل حكومت اسلامى، «طرحى» داشته باشيم. بايد كيفيت انتخاب مسؤولان ‌از ديدگاه اسلام‌ـ مشخص شود. بايد سياست بين‌المللى و خارجى ما معلوم شود. همچنين بايد آشكار شود كه اصول اين سياست كدامند و از كجا تبيين مى‌شوند؟ (بيان پشتوانه نظرى آن).