سال‌ها پيش دكتر اقبال وزير نفت رژيم پهلوى در سفرى به هند، لزوم ايجاد چنين پايگاهى را احساس مى‌كند و مبلغ يك ميليون تومان آن زمان را براى خريد اين‌جا اختصاص مى‌دهد. موقعيت ممتاز و وسعت مناسب محل رايزنى، امتياز ويژه‌اى است كهمى‌بايست متوليان فرهنگى اين‌جا قدرش را بدانند، چراكه گفته مى‌شود قيمت زمين در دهلى‌نو بسيار بالاست و متأسفانه با توجه به بهره اندكى كه امور فرهنگى از بودجه كشور دارد، خريد چنين فضايى در زمان ما كارى شبيه محال نشان مى‌دهد. به هر حال تدبير آن زمان دكتر اقبال با هر غرضى كه داشته، امروز بستر بسيار مناسبى را فراروى فرهنگ‌دوستان هر دو سرزمين فراهم آورده است.

آقاى تمله كارمندانبخش‌هاى مختلف و شرح فعاليت‌هايشان را با هم معرفى مى‌كند. ساختمان اين‌جا به شيوه معمارى شكوه‌مند ايرانى ساخته نشده است و اين براى محلى كه نماينده فرهنگى كشورش شمرده مى‌شود يك اشكال نه‌چندان كوچك است. همه تلاش مسئولان اين‌جا براى پر كردن اين خلأ به نصب چند تابلو و چيدن چند ظرف سفالى و سنگى و فلزى از صنايع دستى ايران و يك سماور و قليان و شايد هم چند پارچه ترمه‌اى خلاصه مى‌شود كه بر روى برخى ميزها كشيده‌اند.

در ميان تابلوها يك خطاطى سوزن‌كارى شده توجه حاج‌آقا را به خود جلب كرد از همان كارهايى كه فقط آفريننده اثر، قادر به رمزگشايى از آن است. نه حاج‌آقا و نه آقاى رجب‌نژاد كه به كمك ايشان مى‌شتابد نمى‌توانند نوشته تابلو را بخوانند و جالب اين‌كه