برابر هم شوند باز كافى نيست. وقتى چنين باشد، براى هركس كه تحصيل علم ميسّر است واجب متعيّن مى‌شود. واجب كفايى هم در صورت نبودن «مَن به الكفاية» حكم واجب عينى را دارد‌؛ پس بايد به كارتان بسيار اهميت بدهيد فرصت كم، و كار بسيار، و تكليف سنگين است. در مقابلش هم پاداش الهى بسيار است‌؛ هر اندازه‌اى كه شما ظرفيت داشته باشيد از كرم خدا استفاده كنيد.

يك حديث هم بخوانم خود حديث نورانيت خاصى دارد حتماً شما بارها اين حديث را خوانده‌ايد. روايتى است از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) خطاب به ابوذر، صحابه معروف و از اصحاب خاص خودشان كه فرمودند: يَا أَبَا‌ذَرٍّ الْجُلُوسُ سَاعَةً عِنْدَ مُذَاكَرَةِ الْعِلْمِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى مِنْ قِرَاءَةِ الْقُرْآنِ كُلِّهِ اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ مَرَّة‌؛[1] خداوند متعال يك ساعت نشستن در كلاس درس، در محل بحث علمى، و گفتوگوى علمى را از دوازده هزار ختم قرآن بيشتر دوست دارد‌؛ إِنَّ الْمَلاَئِكَةَ لَتَضَعُ أَجْنِحَتَهَا لِطَالِبِ الْعِلْمِ رِضاً بِهِ‌؛[2] فرشتگان بال‌هاى خودشان را زير پاى طالبين علم مى‌گسترانند، چون از كار آنها شادمان مى‌شوند، ملائكه وقتى از كسى خوشحال شوند پذيرايى‌شان اين‌گونه است كه بال‌هايشان را زير پاهايش مى‌گسترانند‌؛ به دليل رضايتى كه از كار او دارند.