كه حتى فرزندان پيغمبر را به درستى نشناسند. اين تدبير حكيمانه براى كسانى كه در اين امتحان رد مى‌شوند سبب شرم و رسوايى است و براى آنان كه از راه‌هاى دور، حقيقت را مى‌شناسند، موجب سرافرازى است. اين انسان است كه بايد در ميان اين دو راه خير و شر راه صحيح را برگزيند و هزينه‌اش را هم بپردازد‌؛ از اين رو اگر منحرفانى را ديديم كه در نزديك‌ترين سرزمين‌ها به مولد پيغمبر و زادگاه اسلام حتى عليه اسلام قيام كردند، نبايد تعجب كنيم. ما از اين‌كه هر انسانى دچار بدبختى و عذاب شود ناراحت مى‌شويم ولى وقتى كسانى با سوء اختيار خودشان به عذاب ابدى مبتلا شدند، بايد بگوييم كه اين تدبير حكيمانه الهى است و به آن راضى باشيم. اين تدبير الهى پرفراز و نشيب به هيچ كس اطمينان نمى‌دهد اين چنين نيست كه چون پدر او فرد صالحى بوده يا سرزمين اوسرزمين مقدسى بوده يا اين‌كه بخشى از عمرش را در راه خير گذرانده نهايتاً در راه سعادت باقى خواهد ماند. هم‌چنين اگر كسى دور از مولد اسلام باشد يا از پدران ناشايست و ستمگرى به وجود آمده و يا حتى بخشى از عمر خود را در راه خطا گذرانده است، نبايد مأيوس باشد و بايد بداند كه هر وقت تصميم گرفت كه راه پروردگار را بپيمايد خدا او را يارى خواهد كرد هرچند در دورترين نقاط روى زمين و از خاندانى ناشايست باشد.