بودند، تا آن‌كه در سال 833 هجرى احمدشاه ولى بهمنى آشكارا به آيين تشيع درآمد.

بعدها يوسف عادل‌شاه و پسرش اسماعيل (916 ـ 898 ه‌) بنيان‌گذاران پادشاهى بى‌جاپور، با تبعيت از سلسله صفوى در ايران به آيين‌ها و مراسم شيعى روى آوردند و اين آيين را بر نظام ادارى حاكم ساختند.

هم‌چنين گل كنده قلى قطب شاه حكومتى شيعى تأسيس كرد و در آن به نام 12 امام خطبه خواند. وزير او عالمى شيعى و از شاگردان شيخ بهايى بود. در اين سال‌ها ميان شيعيان و اهل تسنن اتحاد و دوستى حكم‌فرما بود تا آن‌كه با انحطاط امپراتورى مغول اين دو از هم دور شدند و اختلاف شديدى نسبت به هم پيدا كردند. رهبر جناح شيعه را «سادات بارهه» و هدايت آن را دو برادر وى به نام‌هاى عبدالله‌خان و حسين‌على‌خان شاه‌تراش بر عهده گرفتند.

ظهور سادات بارهه و بعدها سلسله شيعه مذهب وزراى نواب اوده، برادركشى‌ها و كينه‌توزى‌هاى بسيارى ميان اهل‌تسنن و شيعيان به وجود آورد. در آن زمان «لكنهو» پايتخت فرهنگى اوده، و بعد از آن تا اين اواخر «رامپور» مركز فرهنگى شيعيان بود. در لكنهو ارزش‌هاى شيعه به شعر و ادب راه يافت و حسينيه‌هايى عظيم بنا شد. در عصر فرمانروايى امجدعلى (1264 ـ 1258 ه‌) قوانين فقه شيعه جانشين فقه حنفى شد و محققان چندى چون تفضّل حسين‌خان در اين شهر پرورش يافتند.