على(عليه السلام) را از دوران طفوليت در دامان خودش تربيت كرد. تا زمان رحلت پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نيز حضرت على(عليه السلام)همواره در كنار رسول خدا بود و از علوم و از تربيت‌هاى او استفاده مى‌كرد‌؛ بنابراين اگر بخواهيم يك الگوى تربيتى را در اسلام معرفى كنيم بى‌شك بهتر از على(عليه السلام) نخواهيم يافت و به همين دليل است كه مى‌بينيد اين شخصيت، داراى چنان موقعيت ممتازى است كه نه‌تنها شيعيان كه اهل تسنن، و نه‌تنها مسلمانان كه يهودى‌ها و نصرانى‌ها و زرتشتى‌ها، و نه‌تنها اهل كتاب‌هاى آسمانى بلكه مردمانى مثل هندوها از شخصيت ايشان با احترام ياد مى‌كنند. حتى شنيده‌ام اشعارى كه هندوها و بودايى‌ها در مدح حضرت على(عليه السلام) گفته‌اند از نظر مضمون كمتر از اشعارى كه خود شيعيان درباره آن حضرت سروده‌اند، نيست. اين سخن از يك‌سو نشانه اين است كه همه انسان‌ها فطرتاً طالب حقيقت‌اند و وقتى حقيقتى را در جايى بيابند در مقابلش خضوع مى‌كنند‌؛ و از طرف ديگر مؤيّد اين است كه شخصيت على آن‌قدر شفاف و روشن و بلند است و هيچ نقطه تاريكى در آن وجود ندارد كه حتى كسانى كه از اسلام دور بودند باز هم شخصيت على(عليه السلام) را چونان مسلمان‌ها شناختند و به او احترام گذاشتند. يكى از اسباب شناساندن شخصيت على(عليه السلام) به جهانيان همين كتاب نهج‌البلاغه است كه نمونه‌اى از سخنان امير مؤمنان(عليه السلام) در ساحت‌ها و