بحث‌هاى بسيارى كرده‌اند‌؛ ولى به هر حال وقتى با يك نظر كلى نگاه مى‌كنيم مى‌بينيم قرآن عنايتى خاص دارد كه اين واژه، برجسته و در اذهان مردم ماندگار شود. بعد وجود ديگرى را خدا اثبات مى‌فرمايد كه آن نور خداست بعد از اللهُ نُورُ السَّماواتِ مى‌فرمايد: مَثَلُ نُورِهِ، نمى‌فرمايد «مثله»، خدا كه نور است نمى‌فرمايد حالا مثل خدا كه نور است چنين و چنان است. به حسب آنچه از ظاهر كلام استفاده مى‌شود اين نور غير از آن نورى است كه بر خود خدا اطلاق مى‌شود. اين نورى منسوب به خداست، در روايات آمده كه اين نور، نور چهارده معصوم(عليهم السلام)است، سپس در آخر اين آيه مى‌فرمايد: يَهْدِي اللهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاءُ، در بعضى از جاها داريم كه نور وسيله هدايت است. در آيه بعد مى‌فرمايد جايگاه اين نور خدا كه اين عظمت و اين اوصاف را دارد‌؛ فِي بُيُوت أَذِنَ اللهُ أَنْ تُرْفَعَ در بيوتى است كه خداى متعال اجازه داده كه اين بيوت رفعت يابد. از ديدگاه اسلامى هر بنايى ارزش ندارد كه رفعت پيدا كند‌؛ اما بيوتى هستند كه خدا رخصت داده كه مرتفع باشند‌؛ البته اين رفعت در درجه اول معنوى است ولى شعاع آن رفعت معنوى به ماديات هم مى‌تابد مثل شعاعى كه از نور به بدن مى‌تابد. بيوت اهل‌بيت(عليهم السلام) بايد مرتفع باشند و بارگاه‌هاى آنها از دور ديده شوند تا مردم توجه كنند. اين‌كه در اسلام و به ويژه در تشيع مزارهاى پاك اهل‌بيت(عليهم السلام) مرتفع ساخته مى‌شود،