على‌رغم سال‌ها مبارزه دولت و زعماى فرهنگى براى زدودن سلسله مراتب طبقاتى هنوز به اين باور احترام مى‌گذارد. اين نفس رتبه‌بندى در بيشتر شئون زندگى آنان رسوخ كرده است. در ميان مسلمانان نيز كه طبق آيينشان معيارهاى كهن هندى را ملاك ارزش نمى‌دانند، دقت در انجام برخى امور ريشه در همان باور دارد، حتى در حوزه‌هاى علميه نيز اين امر به شيوه‌اى ارزش‌مدار رخ نشان مى‌دهد. شيوه نشستن طلاب در سالن اجتماعات نمودى از همين معنا بود. استادان ممتاز در كنار سخنران و رو به روى مستمعان، استادان پايه‌هاى پايين‌تر در صف اول، طلاب قديمى‌تر كه با پالتو و كلاهى مخصوص شناخته مى‌شوند در صف‌هاى بعدى، و طلاب تازه وارد كه لباس ساده بلند مى‌پوشند و كلاه سفيد مى‌گذارند در صف‌هاى انتهايى. اين نظم ارزشى اگر به يك امتيازدهى فكرى منجر نشود، قابل تقدير است.

ابتدا امير‌العلماء سخنرانى مى‌كند، به احترام حاج‌آقا به فارسى و نسبتاً روان و واضح، از تمركز و سكوت برخى طلاب و بالا و پايين بردن سرهايشان احساس مى‌كنم كه با زبان فارسى بيگانه نيستند. شايد با بهره گرفتن از وام سى چهل درصدى لغات اردو از فارسى، در ضمن شنيده‌ام كه در برخى مدارس دينى هند هنوز هم زبان فارسى تدريس مى‌شود اگرچه درباره حوزه ناظميه اين مطلب را نپرسيده‌ام. حميد‌الحسن خاطراتى از دوره تحصيلش مى‌گويد و از برخى استادانش، و بعد گوش‌زد مى‌كند كه اگر روزى ان‌شاء‌الله براى ادامه تحصيل به قم رفتيد اين آقا را بيشتر