هنوز بسيارى از نسخه‌هاى خطى باارزش در كتابخانه‌ها موجود است ولى براى تصحيح و چاپ آنها اقدامى نشده است.

بعد از پرفسور عابدى، پرفسور اظهر دهلوى (دبير انجمن استادان زبان فارسى) سخن گفت. به نظر من سخنان او اشارت كنايه‌آميزى بود به سخنان آقاى تمله كه ظاهراً از نقش ايرانيان در گسترش ادب فارسى سخن گفته بود. پرفسور مدعى بود كه در هند، غير از مدارس دينى، مراكز آموزشى و دانشگاه‌ها و دانشكده‌هايى كه در آن زبان فارسى در دوره‌هاى مختلف و تا مقطع دكترا تدريس مى‌شود چيزى نزديك پنجاه مركز است يا حتى به قول آقاى تمله 35 تا، در حالى كه در اين باره در ايران فقط بيست و چند مركز آموزشى وجود دارد. و بعد مى‌افزايد: زمانى در هند زبان فارسى به حدى رواج و اهميت داشت كه حتى نائب‌السلطنه انگليسى نامه‌هاى خود به حاكمان هندى را به فارسى مى‌نوشت. و بعد افزود: تاكنون 25 دوره كنگره استادان زبان فارسى هند برگزار شده است.

سخنان پرفسور دهلوى درباره نقش هنديان در گسترش قلمرو ادب فارسى و غنابخشى به آن، حرفى به دور از تعصب و سخنى عالمانه و حقيقتى آشكار است. يادمان نرود كه از حدود دويست فرهنگ‌نامه معتبر فارسى به فارسى كه تا اوايل قرن حاضر تأليف شده است، بيش از 140 عنوان آن به دست هنديان دانشور و به اشاره راجه‌ها و بزرگان و اميران هندى بوده و حتى در همان سرزمين چاپ شده و به دست ايرانيان رسيده است‌؛فرهنگ‌نامه‌هاى