كنونى به دنيا آمد. وى على‌رغم شغل‌هاى ديوانى، در خانقاه شيخ نظام‌الدين اوليا مى‌زيسته، سفرهاى متعدد و انقلاب‌ها و جنبش‌هاى گوناگونى را تجربه كرده و حتى در حمله مغول به اسارت گرفته مى‌شود. اميرخسرو در سال 704 هجرى در دهلى از دنيا مى‌رود. خمسه وى با عنوان مطلع‌الانوار در جواب مخزن الاسرار حكيم نظامى و شعر حماسى آيينه سكندرى و مثنوى طوطى هند او بسيار مشهور است. از ديگر آثار او مى‌توان به ديوان سفر، مثنوى‌هاى تاريخى، اعجاز خسروى، ديباچه غرة‌الكمال، تاج الفتوح، خزاين الفتوح معروف به تاريخ علايى و افضل‌الفوايد نام برد.

بر روح اميرخسرو فاتحه‌اى مى‌خوانيم و به مسجدى مى‌رويم كه در همان نزديكى است. مردى با حالت تضرع و با چشمانى اشك‌بار دعاهايى را زمزمه مى‌كند و ديگرانى كه گرد او حلقه زده‌اند، نجوا‌كنان همراهى‌اش مى‌كنند. همه، دست‌ها را به شكل قنوت، رو به روى صورت، به حالتى درآورده‌اند كه گويا چيزى در دست دارند كه نبايد بر زمين بريزد. حاج‌آقا در اين چند جايى كه رفته‌ايم ظاهراً نماز تحيّت مى‌خوانند، بى‌مُهر و بر روى كاغذ، احتمالا در جيبشان مُهر دارند ولى به احترام برادران اهل‌سنت اين‌چنين مى‌كنند به‌ويژه آن‌كه چندتايى، چشم از ايشان برنداشته‌اند. هرچند با هم‌زيستى مسالمت‌آميز پيروان اديان در اين كشور، تقيه موردى ندارد.

بعد از نماز به پيشنهاد دكتر خواجه‌پيرى به ديدار متولى