به نظر مى‌رسيد دولت هند هم‌چون متوليان آثار فرهنگى و باستانى ايران اهتمام چندانى به نگهدارى شايسته گنجينه‌هاى تاريخى خود ندارد‌؛ اين را وصول آسان و بى‌نگهبان ما به همه قسمت‌ها و بناهاى ويران و در حال تخريبِ اين‌جا مى‌گويد.

برخى از دوستان مى‌گفتند اين سهل‌انگارى فقط در آثار تاريخى اسلامى خلاصه مى‌شود. اگرچه باور اين سخن اندكى سخت مى‌نمود چراكه بيش از نيمى از آثار باستانى هند مربوط به مسلمانان است و براى كشورى كه سالانه ميلياردها دلار از قِبل گردشگران اين آثار درآمد دارد چنين تعمد احمقانه‌اى بعيد به نظر مى‌رسد، اما دكتر خواجه‌پيرى با بيانى تأمل‌برانگيز مى‌گفت: من هم همين تصور و همين افسوس را داشتم تا آن‌كه سال گذشته در سفرم به اصفهان وقتى حال و روز آثار تاريخى خودمان و شيوه حفظ و مرمتشان را ديدم ديگر غصه آثار هندى را نمى‌خورم! سخن دكتر به تفكر وامى‌داردمان.