لاهور را به دست آورد. او در نقاب تقيه افزون بر قضاوت، به تدريس فقه بر شيوه مذاهب اهل‌سنت پرداخت، و در واقع، بر اساس چهار منبع اصلى شيعه و در قالب فتاواى يكى از امامان مذاهب اربعه قضاوت مى‌كرد. ژرفاى بينش و شكوه اخلاقى سيد شوشترى سبب‌ساز محبوبيت گسترده او در ميان مردمان و طالبان علم شد. اين امر غرضورزى مفتى‌هاى اهل‌سنت هند را برانگيخت تا اين‌كه روزى شنيدند قاضى درباره اميرالمؤمنين(عليه السلام) گفته است: عليه الصلاة والسلام، به او نسبت بدعت دادند و با تمسك به اين بهانه كه الصلاة والسلام مخصوص رسول‌الله(صلى الله عليه وآله) است، در نامه‌اى به پادشاه فتوا به اباحه خونش دادند. همه مفتى‌ها اين نامه را امضا كردند جز يك نفر كه با اين كار مخالفت كرد و اين بيت شعر را براى اكبرشاه فرستاد:

گر لحمك لحمى بحديث نبوى هى *** بى صلِّ على نام على بى‌ادبى هى

به دليل همين يك بيت، اكبرشاه از قتل قاضى منصرف شد و محبت و جلالت سيد را بيشتر در دل گرفت. بعد از مرگ اكبرشاه پسرش سلطان جهانگير شاه تيمورى كه مردى سست‌انديشه و ضعيف‌الرأى بود بر تخت سلطنت نشست.

آنان كه كينه قاضى نورالله را در سينه داشتند فرصت را غنيمت شمردند و با چيدن دسيسه‌اى، دانشجويى را كه شاگرد قاضى بود ملازم او كردند. آن دانشجو اطمينان قاضى را به خود جلب كرد تا آنجا كه قاضى پنداشت او نيز شيعه است. شهيد در ردّ ابطال