در حديثي ديگر امام صادق(عليه السلام) فرمود: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ بَعَثَ مَلَکيْنِ إِلَي أَهْلِ مَدِينَه لِيَقْلِبَاهَا عَلَي أَهْلِهَا، فَلَمَّا انْتَهَيَا إِلَي الْمَدِينَه وَجَدَا رَجُلًا يَدْعُو اللَّهَ وَ‌يَتَضَرَّعُ فَقَالَ أَحَدُ الْمَلَکيْنِ لِصَاحِبِهِ: أَمَا تَرَي هَذَا الدَّاعِيَ؟ فَقَالَ: قَدْ رَأَيْتُهُ وَ‌لَکنْ أَمْضِي لِمَا أَمَرَ بِهِ رَبِّي. فَقَالَ: لَا وَ‌لَکنْ لَا أُحْدِثُ شَيْئاً حَتَّي أُرَاجِعَ رَبِّي فَعَادَ إِلَي اللَّهِ تَبَارَک وَتَعَالَي، فَقَالَ: يَا رَبِّ إِنِّي انْتَهَيْتُ إِلَي الْمَدِينَه فَوَجَدْتُ عَبْدَک فُلَاناً يَدْعُوک وَ‌يَتَضَرَّعُ إِلَيْک، فَقَالَ: امْضِ بِمَا أَمَرْتُک بِهِ فَإِنَّ ذَا رَجُلٌ لَمْ يَتَمَعَّرْ وَجْهُهُ غَيْظاً لِي قَطُّ؛[1] «خداوند متعالی دو فرشته را مأمور کرد تا شهري را زيرورو کنند. وقتي به آن شهر رسيدند، مردي را [در آن شهر] يافتند که دعا مي‏کرد و به درگاه خداوند با ناله و زاري مي‏گريست. يکي از دو فرشته به ديگري گفت: اين مرد را مي‏بيني؟ رفيقش پاسخ داد: آري، ولي تو [به او کاري نداشته باش و] آنچه خدا دستور داده، انجام بده. فرشته اولي گفت: من کاري انجام نمي‏دهم، مگر اينکه نزد پروردگارم بازگردم. پس بلافاصله نزد خداوند تبارک و تعالي برگشت و عرض کرد: بارخدايا، من به آن شهر رفتم؛ ولي فلان بنده‌ات را در حال دعا و تضرّع به درگاه تو ديدم. خداوند فرمود: آنچه به تو دستور داده‌ام، انجام بده؛ زيرا او مردي است که هيچ‏گاه رنگ صورتش به سبب خشم و غضب به خاطر من تغيير نکرده است». بنابراين همان‏گونه که عذاب خدا مردمان گستاخ و متجاهر به فسق را که از کرده خود پشيمان نمي‏شوند، در‌بر‌ مي‏گيرد، کساني را نيز که اهل نهي از منکر نيستند و معصيتِ