داشت که اين انتقاد نبايد تبديل به تخريب و تضعيف ولايت فقيه، مبارزه با نظام و براندازي آن شود. اشکالات مسئولان نظام جمهوري اسلامي بايد به آنان گوشزد شود؛ اما اين دليل نمي‏شود که از آنان بدگويي، و به آنها توهين شود. يکي از شرايط امر به معروف و نهي از منکر اين است که به طرف مقابل توهين نشود، مگر اينکه جلوگيري از فساد اجتماعي، بدون آن امکان‌پذير نباشد.

يکي از مراجع عظام مي­فرمود که در زمان مرحوم ميرزاي شيرازي، روضه‏خواني در منزل ايشان منبر رفت و در روضه خود مطلبي گفت که برخلاف واقع بود. يکي از آقايان که کنار مرحوم ميرزاي شيرازي نشسته بود، گفت: مگر اين دروغ نيست؟ فرمود: چرا. گفت: چرا نهي از منکر نمي‏کنيد؟ فرمود: بايد به تو بگويم که نهي از منکر مي‏کنم؟! اگر من الان به او تذکر دهم، اين فرد از فردا از هستي ساقط مي‏شود و ديگر نمي­تواند در جامعه زندگي کند. بنابراين ميرزاي شيرازي براي پرهيز از اهانت به روضه­خوان، تذکر را در جلسه­اي خصوصي مطرح مي­کرد تا لازمه اين نهي از منکر، فساد ديگري نباشد و به شخصيت کسي توهين نشود. وقتي که ميرزاي شيرازي، در امر به معروف و نهي از منکر تا اين حد رعايت يک روضه‏خوان و فرد عادي را مي­کند، آيا رواست که کسي در مقابل بزرگ‌ترين شخصيت عالم اسلام، بدون آنکه قداست مقام ايشان را در نظر بگیرد، در روزنامه، تريبون‌هاي عمومي و رسانه‌هاي گروهي به‌گونه‌اي سخن بگويد که سبب وهن اين مقام و تضعيف قداست آن شود؟