برسد که مرگ در راه خدا ضرر نيست، بلکه فوز عظيم است: يَا لَيتَنِي کنتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِيمًا؛[1]‌ «اي کاش ما هم با آنها بوديم و به رستگاري بزرگ مي‌رسيديم». اگر کسي فقط شعار ندهد و باور داشته باشد که شهادت در راه خدا فوز عظيم است، هيچ مانعي در برابر انجام وظيفه او وجود نخواهد داشت. کسي نمي‌تواند به زبان بگويد: يَا لَيتَنِي کنتُ مَعَهُمْ، اما در دل خوف اين را داشته باشد که کسي به او سيلي بزند، به او اهانت کند يا او را به تمسخر گيرد. اگر ائمه اطهار(عليهم السلام) از چنين چيزهايي مي‌ترسيدند، ديگر دين رواج پيدا نمي‏کرد. کدام پيامبري است که استهزا نشده باشد؟ در آيات صريح قرآن آمده است که هر پيامبري را که فرستاديم، از طرف مردم استهزا شد: کذَلِک مَا أَتَي الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ * أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ؛[2]«اين‌گونه است که هيچ پيامبري پیش از اينها به‌سوي قومي فرستاده نشد، مگر اينکه گفتند: «او ساحر است يا ديوانه»! آيا يکديگر را به آن سفارش مي‌کردند (که همه چنين تهمتي بزنند)؟! نه، بلکه آنها قومي طغيانگرند». در اين آیه خداوند، بدون اینکه استثنایی قائل شود می‌فرماید، هر پیامبری که از سوي خدا فرستاده شد، مردم ايشان را به تمسخر گرفتند. اگر بنا بود که انبياي الهي(عليهم السلام) از مسخره شدن و اهانت بترسند، هرگز نمي‌توانستند به وظايف خود عمل کنند.

حتي کار به جايي رسيد که وقتي خبر شهادت امير مؤمنان(عليه السلام) در