امر مي‏کنند و از کار زشت باز مي‏دارند و نماز به پا مي‌دارند و زکات مي‏پردازند و خدا و پيامبرش را اطاعت مي‏کنند. البته خدا آنان را مشمول رحمت خود گرداند، و خدا صاحب اقتدار و درست‏کردار است». در اين آيات، خداوند متعالی مي‏فرمايد: «زنان و مردان مؤمن نسبت به يکديگر ولايت دارند، و در پرتو اين ولايت است که امر به معروف و نهي از منکر مي‏کنند». اين ولايت را به هر معنايي بگيريم، چه به معناي محبت و چه به معناي نوعي سلطه و قدرت قانوني، يا به هر معناي ديگر، چنين اقتضايي دارد که مؤمنان يکديگر را از کارهاي زشت باز دارند.

در فرهنگ غربي چنين حقي به کسي داده نمي‌شود تا درباره گناهان و امور ديني و معنوي ديگران دخالت کند؛ اما اسلام تأکيد دارد همان‌گونه که شخص، بايد خود را از گناه برهاند، در برابر ديگران هم وظيفه دارد که آنان را از آتش جهنم دور کند. آمر به معروف و ناهي از منکر براي آنکه بتواند به ديگري تذکر دهد و يا عملاً جلو معصيت را بگيرد بايد نوعي ولايت و اجازه قانوني داشته باشد. شايد عبارت الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ اشاره به اين باشد که خداوند متعال چنين ولايت و قدرت قانوني را به مردان و زنان مؤمن داده است. البته اين، يک معناي آيه است و ممکن است ولايت در آيه مزبور، به معناي دوستي نيز باشد که در اين صورت مفهوم آن اين است که چون مردان و زنان مؤمن به هم محبت دارند و دلسوز هم‌اند، نمي‏خواهند مبتلا به گناه شوند و راهي را در پيش گيرند که سرانجام آن، عذاب ابدي باشد. آن محبت حاکم بر مؤمنان ايجاب مي‏کند که امر به معروف و نهي