ندارد، به‌تنهايي به نماز بايستد، بايد بگويد: «ما تو را مي‏پرستيم». همچنين هنگامي که نماز رو به اتمام است، نمازگزار توجه خود را به سمت تمام صالحان معطوف کرده، مي‏گويد: السلام علينا وعلي عباد اللّه‏ الصالحين؛ سلام بر شخص پيامبر(صلي الله عليه و آله) در عبارت السلام عليک ايها النبي ورحمه اللّه‏ وبرکاته نيز به جهت شخصيت برجسته پيامبر اکرم(صلي الله عليه و آله) و امتياز جداگانه‌اي است که ایشان دارند. پس انسان در نماز، همواره مؤمنان را در کنار خود مي‏بيند، و نيز هنگامي که مي‏خواهد از نماز خارج شود، باز بايد بر همه مؤمنان سلام دهد. در تمام دستورهای اسلامي، اعم از عبادت‌هاي فردي و اجتماعي و مسائل فرهنگي، سياسي، اقتصادي و اجتماعي، مسلمان بايد خود را با دیگر مؤمنان شريک و همراه بداند. اقتضاي تربيت خاص اسلامي چنين است. اما در نگرش غربي، تفکر فردگرايي غالب است و انسان فقط مصلحت خود را در نظر مي‏گيرد. ازاين‌رو، امروزه در جهان غرب نزديک‏ترين و انساني‏ترين روابط عاطفي رو به ضعف مي­نهد: خانواده‏ها متلاشي مي‏شوند؛ زنان، شوهران، پدران و فرزندانِ بسياري جدا از هم زندگي مي‏کنند؛ و همسايه‏ها هم از يکديگر خبر ندارند. در اين ديدگاه، محور فکري انسان، منفعت و لذت شخصي است.

گذشته از اينکه گرايش فردي، زشتي‌ها و کاستي‌هاي فراواني دارد، اگر فردگرايي نيز اصل و زيربناي نگرش به انسان باشد، در جامعه نمي‏توان از مسئوليت اجرايي و نظارت بر کار ديگران به‌کلي کناره گرفت؛ زيرا مصالح و منافع و نيز لذت‌ها و رنج‌هاي انسان‌ها در خارج به