که اسمي از اين احکام برده شود! اگر کسي به صاحبان اين ديدگاه بگويد که در اسلام، احکام جزايي اين‌چنيني وجود دارد، ايشان را متهم مي‌سازند که با اين سخنان اسلام را بدنام مي‌کنيد و جلوي مسلمان شدن ديگران را مي‌گيريد!

طرف‌داران فرهنگ تساهل و تسامح، اسلامي را مي‌خواهند که در آن کسي به کس ديگر کاري نداشته باشد، و امر به معروف و نهي منکري هم در کار نباشد. حتي اگر در منابع ديني تصريح شده باشد که اين فريضه، از بزرگ‌ترين فرايض است که اقامه دیگر فرايض هم به آن وابسته است، آنان مي‌گويند اين حرف‌ها براي دوران مدرنيته نيست؛ بلکه اگر امروزه کسي مي‏خواهد اسلام را ترويج کند، بايد از آزاديْ سخن بگويد تا همه مردم او را تحسين ‏کنند و از او و اسلام طرف‌داري نمايند. از اين منظر، امر به معروف و نهي از منکر، فضولي در کار ديگران، و نوعي بي‌ادبي است و طبيعي است که مردم وقتي چنين بي‏ادبي‏ها را ببينند، ممکن است بي‏ادبان را هم بکشند. وقتي يک آمر يا ناهي در کشور کشته مي‌شود، اينان مقصر اصلي را خود او مي‌دانند؛ چون از نگاه آنان خشونت به خرج داده است. پس، از نظر قائلان به اين ديدگاه، آن کشتن آمر به معروف يا ناهي از منکر، خشونت نيست، بلکه يک مقاومت طبيعي در برابر خشونت ديگران است.

در منابع ديني، با صراحت اشاره شده است که هميشه جاي رأفت و عاطفه نيست، بلکه گاهي بايد در برابر برخي با خشونت عمل کرد. بنابر صريح آيه الزَّانِيَه وَالزَّانِي فَاجْلِدُوا کلَّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا مِائَه جَلْدَه وَلَا تَأْخُذْکم