مذهبي را احيا کنند و محور آن را مسجد قرار دهند، و بکوشند تا همه اهل محل را از کساني که ايمان به اسلام دارند و خواهان اجراي احکام آن هستند دعوت، و اين ارتباط را به‌طور مستمر حفظ کنند.

مشکل آنجاست که بيشتر مردم گمان مي‏کنند امر به معروف و نهي از منکر هميشه يک امر فردي است و اگر اگر کسي بخواهد خدمتي به دين کند، حداکثر لازم است در تظاهرات‌ها شرکت کرده، شعار دهد؛ در حالي که اين تصوري اشتباه است، و شعار دادن، آغاز کار است. هنگامي که دهه اول محرم تمام مي‏شود، مجالس سينه ‏زني و عزاداري به‌تدريج کم و تعطيل مي‏شود، و ما حرارت و شور و شوقي را که در سايه نام سيدالشهدا(عليه السلام) پيدا کرده ‏ايم، از دست مي‏دهيم؛ درحالي‌که اين برنامه ‏ها بايد آغازي باشد براي اينکه کار اصلي ما آغاز شود، و آن را ادامه دهيم؛ نورانيتي را که در سايه عزاداري به دست آورده‏ايم، حفظ کنيم؛ وحدت و همدلي‏اي را که براي ما ميسر شده، تقويت کنيم؛ نه اينکه تا سال بعد، همه چيز را رها سازيم. اين جلسات بايد ادامه يابند. اما لازم است که محور بحث در آنها ياد گرفتن معارف اسلامي، پاسخ به شبهات و آشنايي با مسائل سياسي کشور با استفاده از تحليل‌هاي افراد معتمد باشد. اگرچه عزاداري براي سيدالشهدا(عليه السلام) روح‏بخشِ اين جلسات است، بايد به ياد داشت که تنها سينه ‏زني از شب تا به سحر نيز صحيح نيست، و اين کار به‌هيچ‌وجه مشکل ما را حل نمي‏کند؛ زيرا نام سيدالشهدا(عليه السلام) ما را گرد هم آورد تا اسلام را بهتر ياد بگيريم و با دشمنان آن بهتر مبارزه کنيم.

حاصل آنکه، بايد افراد مؤمن و دلسوز، نوجوانان و جوانان محل را در