اعضا رأي مي‏گيرند و با رأي اکثريت انتخاب مي‏شوند؛ اما حقيقت امر اين‏گونه نيست و برنامه‏ها را همين افراد تنظيم مي‏کنند و حزب را مي‏گردانند. اگر رياستي باشد به همين اشخاص مي‏رسد؛ نقش‌ها را اينان ايفا مي‏کنند، و چون درواقع، رؤساي احزاب هستند که با پيروزي حزبي در انتخابات ـ اعم از انتخابات مجلس و غيره ـ حکومت را به دست مي‏گيرند، انگيزه اصلي‌شان اين است که به هر بهايي، حزبشان غالب شود. در داخل حزب نيز براي اينکه در کادر رهبري قرار گيرند، بسيار فعاليت مي‏کنند تا به هر قيمتي، به سطح بالا برسند. انگيزه ‏هاي مادي و دنيوي در فعاليت‌هاي حزبي بسيار مؤثر است. بعضي از احزاب براي پيروزي در انتخابات، از اموال شهرداري، کارکنان شهرداري، ماشين‌هاي شهرداري، اموال بانک‌ها، امکانات دانشگاه‌ها، امکانات وزارت آموزش و پرورش، مدارس و امکانات بسياري از ديگر نهادهاي دولتي استفاده کرده‏اند؛ بااينکه در قانون آمده استفاده از اين نوع امکانات در انتخابات ممنوع است.

اما در روشي که حضرت امام خمینی(رحمهَ الله) پيشنهاد کرده‌اند، چنين معضلاتي رخ نمي‏دهد: در هيئت‌هاي مذهبي، انگيزه افراد دين است و اگر کسي در جمعيت يا هيئتي انتخاب مي‏شود تا نقش بيشتري ايفا کند، براي اين است که واقعاً تشخيص داده ‏اند او مي‏تواند بيشتر خدمت کند. انگيزه ديگري در اين تشکل‌ها نيست. در حزب امکان سوء‌استفاده از امکانات خارجي، تبليغات سوء و مسائلي ازاين‌قبيل وجود دارد که در هيئت‌هاي مذهبي چنين نيست، يا احتمال بروز آن بسيار اندک است. اين دو شکل