ممکن است کساني که بايد مجري فرمان‌هاي او باشند، در انجام وظيفه کوتاهي کنند. آيا در اين زمان، مي‏توان دست روي دست گذاشت و سکوت کرد، تا مبادا اين کار خشونت ناميده شود؟ آيا مي‏توان تساهل و تسامح پيشه ساخت، درحالي‌که مقام معظم رهبري پيوسته سخن از شبيخون فرهنگي به ميان مي­آورند؟[1] آيا در وضعيتي که دشمن، ايمان جوانان را آماج حمله‌هاي پي‏درپي قرار داده است، باز هم نبايد احساس وظيفه کرد!؟ اگر شخصي در خانه خود و در بستري گرم و آرام خوابيده باشد، و ناگهان صداي گوش‏خراشي فرياد بزند که سيل آمده است! فرار کنيد! ممکن است بيدار شود و خواب‏آلوده بگويد: اين موقع شب چه کسي فرياد مي‏زند؟! و دوباره بخوابد. اما زماني که کاملاً از خواب بيدار شد و چند بار اين فرياد را شنيد، مسئله را جدي مي‏گيرد، و بعدها از آن کسي که فرياد مي‏زد، به سبب نجات او و خانواده‏اش تشکر مي‏کند، يا اگر در محلی آتش‏سوزي شده باشد و کسي فرياد بزند: آتش! آتش! و مردم را نيمه‏شب از خواب بيدار کند، فرد پس از اينکه متوجه خطر شد، مي‏فهمد که آن شخص چه خدمت بزرگي کرده است، و هيچ‏گاه به او اعتراض نمي‏کند. امور مادي اين‌گونه است و اگر کسي مردم را متوجه خطر زلزله، سيل، آتش و بمباران کند، آنان فايده آن را مي‏فهمند و از او تشکر مي‏کنند. اما امور معنوي اين‌گونه نيست و اهميت آنها به‌آساني درک نمي‏شود، و همه مردم از شخص خيرخواه و دلسوزي که هشدار مي‏دهد، استقبال نمي‏کنند و شايد او را خشونت‏ طلب بخوانند و به