داشت. بايد تلاش كنيم تا رابطه ميان اين مسائل را بيابيم، به گونه اى كه از آنها يك سيستم منسجم به وجود آيد.

دوم، اغلب كسانى كه در مقام شناخت يا شناساندن اسلام برآمده اند ابعاد خاصى از اسلام را مورد توجه قرار داده اند و از ساير ابعاد آن يا به طور كلى غفلت ورزيده اند و يا به آن بعدى كه مورد نظر آنها بوده بيش از حد بها داده اند. براى رفع اين نقيصه، بايد اسلام را به صورت يك مجموعه بشناسيم و همه اجزاى آن را در نظر بگيريم سپس موقعيت هر جزء را در اين مجموعه تشخيص دهيم، نه اينكه به دليل وجود وضعيتى خاص به برخى از اجزاى آن بيش از حد اهميت دهيم و برخى ديگر را ناشناخته گذارده يا احياناً انكار نماييم و يا با آنها معامله عدم انجام دهيم يعنى، گرچه آنها را انكار نمى كنيم، در عمل براى آنها ارزشى قائل نشويم. طبعاً اين نقيصه نيز اثر نامطلوب خود را در زندگى و رفتار ما بر جاى خواهد گذاشت. پس بايد تلاش كرد و همه ابعاد اسلام را شناخت و هر بعدى را به اندازه اى كه خدا و پيامبر او(صلى الله عليه وآله وسلم) براى آن ارج قائل شده اند، ما نيز ارج بگزاريم.

سوم، شناخت ما از اسلام در بسيارى موارد از قوّت كافى برخوردار نيست و بحدّ يقين نمى رسد، ما بايد در شناخت خود نسبت به اسلام، تا آنجا كه ممكن است به ظن و گمان اكتفا ننماييم و بكوشيم تا شناخت خود را به سر حدّ يقين برسانيم تا بتوانيم آن را براى ديگران نيز اثبات نماييم و در مقام دفاع از اسلام برآييم. به عبارت ديگر، بايد براى مسائل از دو جهت دليل داشته باشيم: يكى براى خود و كوشش كنيم كه اين شناخت قوى باشد و در هيچ بعدى از ابعاد آن شك و شبهه اى باقى نماند ديگر آنكه بتوانيم آنها را براى ديگران اثبات و شبهات را دفع كنيم و موضع دفاعى مستحكمى نيز داشته باشيم.