مزد كارهاى زن مانند شيردهى و حضانت فرزند يا خانه‌دارى (البته در صورتى كه زن مطالبه كند) و...، در صورتي كه هيچ خرجى بر عهدة زن نيست. مرد براى تحصيل درآمدى كه بتواند جوابگوى اين همه مخارج باشد، بايد سرماية هنگفتى در اختيار داشته باشد كه از به كار انداختن آن سود بيشتري به دست آورد. پيداست كه سهم‌الارث بيشتر مي‌تواند مرد را در رسيدن به اين مقصود كمك كند. براى اينكه هم ثروت جامعه به كار گرفته شود و روز به روز افزايش يابد و هم مردان بتوانند از عهدة مخارج اعضاى خانواده خود برآيند، مى‌بايست سهم مردان از ارث بيشتر از سهم زنان باشد. شايد اين يكى از حكمت‌هاى اين حكم باشد و چه بسا كه حكمت‌هاي ديگرى نيز در كار باشد كه ما از آنها بى‌خبريم.

پس در حق ارث نه‌تنها بر زن ظلمى نرفته است، بر عكس، سودى كه از سرماية بيشتر نصيب مرد مى‌شود، اغلب عايد زن مى‌شود. بگذريم از اينكه زن مى‌تواند سرماية خود را نيز به كار اندازد و از آن سودى به دست آورد. به تعبير ديگر، مرد توليد كننده و زن مصرف كننده است.

قرآن كريم مي‌فرمايد: «لِّلرِّجَالِ نَصيِبٌ مِّمَّا تَرَكَ الْوَالِدَانِ وَالأَقْرَبُونَ وَلِلنِّسَاء نَصِيبٌ مِّمَّا تَرَكَ الْوَالِدَانِ وَالأَقْرَبُونَ مِمَّا قَلَّ مِنْهُ أَوْ كَثُرَ نَصِيبًا مَّفْرُوضًا؛[1] مردان را از آنچه پدر و مادر و نزديكان واگذاشته‌اند بهره‌اى هست، و زنان را (نيز) از آنچه پدر و مادر و نزديكان واگذاشته‌اند بهره‌اى هست، از اموال (برجاى مانده)، كم يا بيش؛ بهره‌اى مقرر». آية شريفه اصل حق ارث را براى زن اثبات مى‌كند. در صورتي که در بسيارى از جوامع بشرى زنان از ارث محرومبودهو هستند. در پاره‌اى از جامعه‌ها نيز خودِ زنان مانند اموال به ارث مى‌رسيده‌اند.

تفاوت ارث زن و مرد

از نظر قرآن کريم، در اصل حق ارث بين مرد و زن فرقى نيست، لكن آن دو در