جالب در آية شريفه اين است كه دوبار به جاى كلمة «والد» از واژة «مولود له» استفاده شده است و اين واژه خود به حكمت حكم اشاره­اى لطيف دارد: زن با تحمل رنج جانكاه باردارى و درد وصف ناشدنى زايمان فرزندى مى‌آورد كه از آن مرد است، زيرا از ديدگاه اسلامى فرزند تابع پدر است و حق ولايت او مختص پدرش مى‌باشد. به همين دليل، بايد مخارج او همگى بر عهدة پدر باشد. خوراك و پوشاك مادر شيرده اين فرزند نيز از هزينه‌هايى است كه از ناحية او پديدار شده و بنابراين بر عهدة پدر است. پس تعبير «مولود له» (صاحب فرزند) به جاى «والد» (پدر) به حكمت حكم اشاره دارد.

خداى متعال در بدن زن دستگاهى آفريده است كه بهترين غذاى نوزاد (شير) را مى‌سازد و مادر به طور طبيعي از شير دادن به فرزند خود لذت مى‌برد و در صورت امتناع دچار نابهنجاريهاى بدنى و روحى مى‌شود. با وجود اين، خداوند شيردهى را بر زن واجب نكرده است. مرد حق ندارد همسر خود را به اين كار الزام و اجبار كند. زن مى‌تواند به فرزند خود شير ندهد و نيز حق دارد كه در برابر شير دادن از شوهر خود مزدى بطلبد: «وَالْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالاً عَن تَرَاضٍ مِّنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا وَ إِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلادَكُمْ فَلا جُناحَ عَلَيْكُمْ إِذا سَلَّمْتُمْ ما آتَيْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ؛[1] مادران، فرزندان خويش را دو سال تمام شير دهند، براى كسى كه بخواهد كه شير دادن را كامل كند. اگر (پدر و مادر)، از سر رضا و پس از مشاوره (با يكديگر) خواستند كه (فرزند را) از شير باز گيرند، گناهى بر آنان نيست. و اگر خواستيد براى فرزندانتان دايه بگيريد، اگر آنچه را مى‌دهيد (مزد دايه را) به شايستگى بدهيد گناهى بر شما نيست». پس اگر پدر و مادر به علت آبستنى مجدد مادر يا ضعف يا مرض وى يا به هر علت ديگرى شير دادن را به مصلحت كودك يا مادرش نبينند، مى‌توانند وى را قبل از دو سالگى از شير باز گيرند (يا به دايه‌اى بسپارند تا او را شير دهد).

بقره (2)، 233.