لوازم آن برابرند. داستان آدم و حوا در تورات به گونه‌اي ديگري نقل شده است که مقايسة آن با آنچه قرآن بيان مي‌کند، بسيار عبرت‌آميز است.[1]

ميان مرد و زن هيچ تبعيض ناروا و ظالمانه‌اى نبايد وجود داشته باشد. در هنگام ظهور اسلام، اعراب مشرك آداب و رسومى داشتند كه به موجب آنها زنان مورد ظلم و ستم قرار مي‌گرفتند. مثلاً دختران را زنده به گور مى‌كردند. قرآن كريم، اين رفتار ظالمانه رابه شدت نکوهش مي‌کند.[2] مشركان بچه‌هاى زندة چهارپايان را فقط از آن مردان مى‌دانستند و آنها را بر زنان حرام مى‌پنداشتند. قرآن مجيد اين تبعيضات و ستم‌ها را به شدت تقبيح و رد مى‌كند و آن را بر خلاف مقتضاى حكمت و علم مى‌داند و مشركان را به سبب قائل شدن به چنين تبعيضى كه مصلحتى در آن نيست، وعدة كيفر مى‌دهد: «وَ قالُوا ما فِي بُطُونِ هذِهِ الْأَنْعامِ خالِصَةٌ لِذُكُورِنا وَ مُحَرَّمٌ عَلى أَزْواجِنا وَ إِنْ يَكُنْ مَيْتَةً فَهُمْ فِيهِ شُرَكاءُ سَيَجْزِيهِمْ وَصْفَهُمْ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ؛[3] گفتند آنچه (از بچه) در شكم اين حيوانات است خاص مردان ماست و بر همسران ما حرام است و اگر مرده متولد شود، همگي (مرد و زن) در آن شريك‌اند. به زودى (خداى متعال) کيفر اين توصيف (و احکام دروغين) آنها را مي‌دهد. او بى‌گمان فرزانه و داناست».

2 ـ 2. تساوي در تکامل

مرد و زن بر اثر عبوديت نسبت به خداى متعال و به انجام رساندن تكاليفى كه بر عهدة