سراي ديگر را (براي شما) مي‌خواهد، و خداوند قادر و حکيم است». «فَإِذا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتّى إِذا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ؛[1] و هنگامي که با کافران (جنايت‌پيشه) در ميدان جنگ روبه‌رو شديد، گردن‌ها‌شان را بزنيد (و اين کار را همچنان ادامه دهيد) تا به اندازة کافي دشمن را در هم بکوبيد؛ در اين هنگام اسيران را محکم ببنديد». ولىّ امر مسلمانان حق ندارد به كشورى لشكرکشي کند و پس از در محاصره و تنگنا قرار دادن مردم، گروهى از آنان را اسير و برده سازد. بايد جنگ مسير عادى و طبيعى خود را كاملاً طى كند. پس از پايان يافتن جنگ عادلانه و مشروع كه به شيوة عادى و طبيعى رخ داده است، مى‌توان اسير گرفت. عامل بردگي انسان امورى از قبيل نژاد و رنگ پوست او نيست، بلكه مخالفت و عناد او با دين اسلام و نظام مشروع و عادلانة حكومت اسلامى است. چنين شخصى اگر در جنگ بر ضد حكومت اسلامى شركت كند و اسير شود، البته برده مى‌شود؛ و اين بردگى هم به صلاح خود او و هم به مصلحت امت اسلامى است؛ ممكن است او از بردگى خود نفع مادى نبرد، لكن بى‌شك سود معنوى خواهد داشت.

ب) اهتمام به آزادي بردگان

اسلام اهتمام فراوان به آزاد كردن بردگان دارد. چنان‌که آزاد کردن برده كفارة بسيارى از گناهان است.[2] يكى از وجوه مصارف زكات آزادسازى بردگان است.[3] افزون بر اينكه در قرآ‎ن مجيد و فقه اسلامى سخن از مكاتبه است،[4] در قرآن مجيد آزادسازى برده و