به غير از اين سه ركن، عناصر ديگرى هم در فرهنگ غربى موجود است كه يا عموميّت و يا اصالت ندارد كه مهمترين آن «پوزيتوليسم اخلاقى» است. يعنى ارزش‌هاى اخلاقى تابع خواست و سليقه مردم است و واقعيتى ندارد. اگر امروز يك چيزى را پسنديدند و از آن خوششان آمد و به آن رأى دادند، مى‌شود ارزش. اما اگر فردا آن را نخواستند و رد كردند، ضد ارزش مى‌شود. به طور مثال، در جامعه‌اى كه تا چندى پيش زشت‌ترين كارها همجنس‌گرايى بود، امروز همان ارزش مى‌شود، درباره آن فلسفه و ادبيّات جذّابى ارائه مى‌گردد و انجمن‌هاى رسمى تشكيل مى‌شود كه شخصيت‌هاى مهم كشور از وزراء و وكلا عضو اين انجمن‌ها هستند! چرا؟ چون سليقه‌هاى مردم عوض شده است، تاكنون سليقه آنها اين بود كه با جنس مخالف زندگى كنند، اما اكنون سليقه‌ها عوض شده است و مى‌خواهند با جنس موافق زندگى كنند! ازدواج «مرد با مرد» و «زن با زن» را به طور قانونى در دفتر شهردارى ثبت مى‌كنند!!

اين طرز فكر «پوزيتويسم اخلاقى» ناميده شده است كه در آن ارزش‌هاى اخلاقى واقعيّت عقلانى ندارد و تابع خواست‌ها، سليقه‌ها و آراء مردم هستند. هر چه را امروز مردم گفتند خوب است، خوب مى‌شود و اگر فردا گفتند بد است، بد مى‌شود.

در هر حال ناسازگارى اين نگرش، با فرهنگ اسلامى كه ارزش‌هاى دينى را تابع يك سلسله مصالح و مفاسد واقعى و نه تابع ميل و پسند افراد مى‌داند كاملا آشكار است. و ما به دليل پرهيز از اطاله كلام از نقد تفصيلى اين ديدگاه صرفنظر مى‌كنيم.