پرسش:

از مبارزه حضرت على(عليه السلام) با سركشان و ياغيان در دوران حكومت خويش چه اصل اسلامى را مى‌توان نتيجه گرفت؟

پاسخ: آيين مبارزه و جهاد با دشمنان، شجاعت، غيرت، حميت و تعصب دينى، علاقه به دين، فداكارى و ايثار بزرگ‌ترين و والاترين ارزش‌هاى اسلامى هستند كه موجب حفظ هويت دينى، حيات، استقلال و آزادى مسلمانان مى‌گردند. امّا فرهنگ استكبارى غرب درصدد است كه با عرضه يك سلسله ارزش‌هاى واهى خود خواسته و خودساخته، مثل نفى مطلق خشونت آنها را از ما بگيرد‌؛ از اين جهت است كه مرتب مى‌گويند خشونت مطلقاً مذموم و محكوم است!

ما نيز قبول داريم كه خشونت ابتدايى مذموم و محكوم است، اما آيا خشونت براى رفع خشونت و خشونت براى جلوگيرى از ظلم، ستم، آدم‌كشى، آشوب، تجاوز به حقوق، جان، مال و ناموس مردم‌؛ و بالاتر از همه خشونت براى جلوگيرى از خيانت به اسلام كه همه هستى مسلمانان فداى آن باد هم محكوم است؟ مسلّماً چنين خشونتى نه تنها محكوم و مذموم نيست، بلكه لازم و خواست هر مسلمانى است. حال چگونه از ما انتظار دارند كه در برابر از بين بردن ارزش‌هاى دينى‌مان و گرفتن مقدّساتى كه از جان براى ما عزيزتر است و حاضريم جانمان را فداى آنها كنيم، بنشينيم و دست روى دست بگذاريم يا لبخند بزنيم؟! اگر واقعاً هرگونه اعمال خشونت و شدّت در برابر متجاوزين به دين و ارزش‌هاى دينى و حريم مسلمانان محكوم است، چرا خداوند فرمود:

«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الْكُفّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ...»[1]

محمد فرستاده خداست، و كسانى كه با او هستند در برابر كفار سرسخت و در ميان خود مهربان‌اند.