كسى كه اسير مقام و شهرت است، نه‌تنها از اسارت حب مال و ثروت رسته، بلكه حتى حاضر است مال و ثروت خويش را نيز صرف كند تا به شهرت و محبوبيت برسد. گاهى افرادى، زندگى زاهدانه‌اى در پيش مى‌گيرند، كم مى‌خورند و كم مى‌خوابند، ساده زندگى مى‌كنند و اموالشان را صرف فقرا و كارهاى خير مى‌كنند، تنها به اين انگيزه كه نامشان بر سر زبان‌ها بيفتد و از شهرت و محبوبيت برخوردار شوند. حتى كسانى حاضر مى‌شوند از ثروت و راحت و آسايش خود در زندگى دنيا صرف نظر كنند صرفاً براى آن‌كه پس از مرگشان مردم از آن‌ها به نيكى و عظمت و احترام ياد كنند!

در هر صورت، انگيزه جاه و مقام گاهى باعث مى‌شود كسانى دست به دين سازى و اختراع مذهب و فرقه بزنند تا مريدان و پيروان و طرفدارانى پيدا كنند و مورد تكريم و تعظيم آنان واقع شوند. طبيعتاً هر چه احترام و تكريم و تعظيم پيروان و مريدان بيشتر باشد، اين خواسته و غريزه آنان نيز بيشتر ارضا مى‌گردد و نقطه اوج ارضاى اين خواسته آن‌جا است كه اينان در چشم مريدان تا مقام الوهيت و خدايى بالا روند.

بنابراين انگيزه جاه‌طلبى بزرگ‌ترين عاملى است كه افرادى را وادار مى‌كند دين و مذهب جديد بسازند و فرقه و مسلكى تازه ابداع نمايند. اين افراد به دنبال آن هستند تا پيروانى پيدا كنند كه آنان را تا حد پرستش تعظيم و تكريم كنند. كسانى كه به چنين جنونى مبتلا هستند، حاضرند سعادت مردم را فداى اين خواسته شيطانى خويش كنند. طبيعى است كه چنين افرادى به آسانى تسليم حق نمى‌شوند و زيربار دليل و برهان نمى‌روند. آنان مقصودى دارند كه همه برهان‌ها و دليل‌ها بايد در راه آن فدا گردد. اين تشنگان مقام و رياست وتعظيم و تكريم، براى ساختن معبد الوهيت و خدايى خويش حاضرند تمامى حقايق را در اين معبد ذبح كنند.

ثروت و قدرت، طعمه شيّادان و مدعيان عرفان

روش‌هايى كه دين‌سازان و اختراع‌كنندگان مذاهب و فِرَق براى جذب افراد و رسيدن به