براى سير و سلوك دستورى بگيرند، در حالى كه هنوز در انجام واجبات و ترك محرّمات مشكل دارند. ائمه(عليهم السلام) لفظاً و عملا بر نماز اول وقت تأكيد فراوانى داشته‌اند؛ آيا من كه تشنه دستورات عالى عرفانى هستم، به اين دستور ساده و در عين حال بسيار مهم و تأثيرگذار عمل كرده‌ام؟ همه ائمه(عليهم السلام) به انجام واجبات و ترك محرّمات سفارش كرده‌اند؛ آيا ما اين دستور را عمل كرده‌ايم و به جايى نرسيده‌ايم؟ ما كه هنوز در عمل به بسيارى از همين دانسته‌هايمان كارى از پيش نبرده‌ايم، مى‌خواهيم از امام زمان(عليه السلام) چه بپرسيم؟ نكند تمناى شرفيابى خدمت امام زمان(عليه السلام) و به دنبال استاد و پير گشتن هوسى بيش نباشد كه خود را بدان مشغول داشته‌ايم و در اثر آن از عمل به همين دستورات و مطالب مهم و اساسى كه مى‌دانيم غافل گشته‌ايم؟!

پس به طور خلاصه، اصل اين مسأله درست است كه سير و سلوك و طىّ مقامات معنوى، مانند همه فنون ديگر، داراى افراد ممتاز و شاخصى است كه تجربياتى دارند و چون خود اين راه را پيموده‌اند، مى‌توانند ديگران را راهنمايى و اشتباهاتشان را گوشزد كنند و مراقب آن‌ها باشند كه انحرافى برايشان رخ ندهد. همان طور كه همه فنون و علوم، نظير طب، رياضيات، فقه و اصول استاد دارد و انسان بايد تا حد مقدور بهترين استاد را شناسايى كند و از دانش و تجربه او استفاده نمايد، در مسير عرفان و سير و سلوك نيز همراهى استادى خودساخته و ره‌يافته مى‌تواند براى انسان بسيار مفيد و راه‌گشا باشد. تربيت نفس يك فن است و مانند همه فنون ديگر، كسانى كه تلخ و شيرين اين راه را چشيده‌اند، مى‌توانند دست افراد مبتدى را بگيرند و چم و خم راه را به آنان نشان دهند. به ويژه اگر كسانى به برخى احاطه‌هاى روحى دست‌يافته باشند، با مشاهده كاستى‌ها و نقاط ضعف روح و نفس سالك مى‌توانند براى تربيت نفس او بسيار مفيد و مؤثر باشند. اما در اين راه اين نكته را نبايد از نظر دور داشت كه معمولا در هر زمانى بسيار كم و به غايت اندكند كسانى كه حقيقتاً «ره‌يافته» باشند و انسان بتواند در اين راه پرخطر به آنان اعتماد كند.