تفكيك شريعت از طريقت معتقدند شريعت مقدمه و دروازه‌اى است براى ورود به طريقت و انسان با عمل به احكام شرعى آمادگى و استعداد ورود به طريقت را پيدا مى‌كند؛ ولى پس از پشت سر گذاشتن شريعت و ورود به مرحله طريقت، ديگر رعايت احكام شرعى لزومى ندارد. به عبارت ديگر، مقصود خداوند از حلال و حرام و واجب و مستحب و نظاير آن‌ها اين است كه افراد با عمل به آن‌ها شايستگى دريافت انوار معنوى و تجليات ربوبى را پيدا كنند؛ از همين رو پس از آن‌كه اين ظرفيت و شايستگى ايجاد شد مقصود حاصل است و نيازى به ادامه رعايت احكام شرعى و عمل به آن‌ها نيست![1] اين گروه حتى احكام و اعمال عبادى را نيز از اين امر مستثنا نمى‌كنند و از جمله معتقدند براى كسى كه از پوسته دين عبور كرده و پاى به مرحله طريقت گذارده، خواندن نماز ضرورتى ندارد! آنان در اين باره ضمن بيان مطالبى از اين قبيل، به برخى آيات و روايات نيز تمسك مى‌كنند. براى مثال، يكى از آياتى كه در اين زمينه به آن استناد مى‌شود اين آيه شريفه است:

وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتّى يَأْتِيَكَ الْيَقِين؛[2] و پروردگارت را عبادت كن تا يقين [=‌مرگ] تو فرا رسد.

اين گروه از متصوفه اين آيه را اين‌گونه معنا كرده‌اند كه خداوند به پيامبر(صلى الله عليه وآله)مى‌فرمايد: پروردگارت را عبادت كن تا به مقام يقين برسى؛ مفهوم اين سخن اين است كه