و اما منظور از «كرامت» اين است كه شخص از نظر روحى داراى قدرتى است كه كارهاى خارق العاده‌اى از او سر مى‌زند و مى‌تواند تصرفاتى در عالم وجود انجام دهد. براى مثال، مى‌تواند طى الارض كند (يعنى مسافتى طولانى را در زمانى بسيار كوتاه بپيمايد)، مريضى را شفا دهد، يا بدون اسباب ظاهرى چيزى را از جايى به جايى منتقل كند. در صورتى كه اين كارها مستند به اذن الهى و نشانه ارتباط با خدا باشد، «كرامت» ناميده مى‌شود. مرتبه بالاتر اين امر كه توسط انبيا و اوليا و ائمه اطهار(عليهم السلام) و براى اثبات دعوى نبوت و امامت صورت مى‌پذيرد «معجزه» ناميده مى‌شود. يكى از تفاوت‌هاى مهم معجزه و كرامت همين است كه گرچه هر دو از مقوله امور خارق العاده و نشانه ارتباط شخص با خداى متعال هستند؛ ولى صاحب كرامت هيچ ادعايى در زمينه نبوت و امامت ندارد، در حالى كه معجزه اصولا با هدف اثبات صدق ادعاى نبوت و امامت انجام مى‌گيرد.

كشف و كرامت، واقعيت يا افسانه و توهم؟

از جمله مسايلى كه مدعيان عرفان و مقامات عالى انسانى علَم مى‌كنند و آن را دست‌آويز و وسيله‌اى براى تبليغ فرقه و مسلك و طريقه خودشان قرار مى‌دهند، اين ادعا است كه رئيس و بزرگ آن‌ها ‌و به اصطلاح، پير و قطبشان‌ـ صاحب كشف و كرامت است. به عبارت ديگر، كم و بيش اين تلقى وجود دارد كه كشف و كرامت دليل حقانيت است و كسى كه از كشف و كرامت برخوردار باشد نشانه آن است كه او و روش و مسلك او صحيح و بر حق است.

براى بررسى اين ادعا ابتدا بايد ببينيم اصولا آيا كشف و كرامت واقعيت دارد؟ و اگر واقعيت دارد آيا نشانه و دليلى است بر اين‌كه صاحب آن از اولياى خدا و فردى مورد نظر و مرضىّ خداى متعال است؟ به عبارت ديگر، آيا صرف اين‌كه كار خارق العاده‌اى از كسى سر بزند دليل بر آن است كه وى از اولياى خدا است و خداوند به او نظر خاص و