هم‌چنين در جايى ديگر، از قول اين نبىّ مكرّم الهى مى‌خوانيم:

رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِواد غَيْرِ ذِي زَرْع عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقِيمُوا الصَّلاةَ؛[1]پروردگارا، من بعضى از فرزندانم را در سرزمينى بى‌آب و علف، در كنار خانه محترم تو سكونت دادم تا نماز را برپا دارند.

و يا در مورد حضرت موسى(عليه السلام) ملاحظه مى‌كنيم در اولين وحيى كه به آن حضرت مى‌شود نماز مورد تأكيد قرار مى‌گيرد:

وَأَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِما يُوحى * إِنَّنِي أَنَا اللهُ لا إِلهَ إِلاّ أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي؛[2] و من تو را برگزيده ام، پس بدان چه وحى مى شود گوش فرا ده. منم، من، خدايى كه جز من معبودى [شايسته پرستش] نيست؛ پس مرا پرستش كن و به ياد من نماز بر‌پا دار.

در مورد ديگر پيامبر بزرگ الهى، حضرت عيسى(عليه السلام) نيز مشاهده مى‌كنيم در حالى كه هنوز چيزى از تولدش نگذشته، در گهواره سخن از نماز مى‌گويد:

إِنِّي عَبْدُ اللهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا * وَجَعَلَنِي مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَأَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَالزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا؛[3] منم بنده خدا، به من كتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است؛ و هر جا كه باشم مرا با بركت ساخته، و تا زنده ام را به نماز و زكات سفارش كرده است.

از جمله سفارش‌هاى حضرت لقمان به پسرش نيز نماز است:

يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ؛[4] اى پسرم! نماز را برپا دار.

به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نيز اين‌گونه خطاب مى‌شود: