مقدمه نگارنده

بسم الله الرحمن الرحيم الحمد لله رب العالمين

وصلى الله على سيدنا محمد وآله الطاهرين

اِلهي هَبْ لي كَمالَ الاِْنْقِطاعِ اِلَيْكَ وَاَنِرْ اَبْصارَ قُلُوبِنا بِضِياءِ نَظَرِها اِلَيْكَ حَتّى تَخْرِقَ اَبْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النّورِ فَتَصِلَ اِلى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصيرَ اَرْواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ؛[1]

بارالها! كامل‌ترين انقطاع به خودت را نصيب من گردان؛ و چشمان قلب‌هاى ما را به روشنىِ نگاه به خودت روشن كن، تا بدان‌جا كه چشمان قلب‌ها حجاب‌هاى نور را پاره كند و به معدن عظمت واصل شود و جان‌هاى ما به عزت بارگاه قدسى‌ات آويخته گردد!

انسان، آن‌گونه كه خداى سبحان در قرآن مى‌فرمايد، به طور فطرتى طالب خدا است و آن يگانه را مى‌جويد؛ گرچه دنياطلبى و توجه آدمى به انواع شهوات و لذايذ مادى بر اين اصيل‌ترين گرايش انسانى حجابى مى‌شود و او را از پرداختن به آن باز مى‌دارد: