ناب و حقيقى هستند. در اين‌جا بر آنيم تا با بررسى و معرفى ملاك‌هايى، ميزانى را براى تشخيص حق از باطل و درست از نادرست در اين عرصه به دست دهيم و در پرتو آن تا حدودى راه را براى دست‌يابى به عرفان صحيح اسلامى هموار كنيم. در اين مسير، قرآن كريم به عنوان سندى محكم و منبعى مطمئن در دست ما است و مى‌تواند راهنمايى صادق و امين باشد. ما به بركت قرآن مى‌توانيم طالبان حقيقت و كسانى را كه غرضى نداشته باشند به اسلام راستين و تعاليم ناب آن راهنمايى كنيم. البته نبايد فراموش كنيم كه بسيارى از اختلاف‌ها ريشه در هوا و هوس دارد و ربطى به استدلال و برهان و منطق ندارد. طبيعى است اين‌گونه اختلاف‌ها را نمى‌توان با بحث علمى و دليل و برهان و مراجعه به قرآن و روايات حل كرد. كسى كه نمى‌خواهد حقى را بپذيرد و مى‌خواهد به دلخواه خود عمل كند، اگر براى او هزاران دليل هم بياورند، نخواهد پذيرفت و به سادگى در پاسخ همه آن‌ها خواهد گفت: قانع نشدم!

در هر صورت، ما بدون آن‌كه نسبت به فرقه يا اشخاص معيّنى دشمنى و غرضى داشته باشيم، به عنوان اداى «وظيفه الهى» سعى مى‌كنيم مشخصات و ملاك‌هاى عرفان صحيح را ارائه دهيم تا افراد خود قضاوت كنند و از افتادن در دام افراد و گروه‌هاى منحرف در امان بمانند.

اسرارِ مگو؟!

امروزه ما در ميان مسلمانان با طوايف مختلفى روبرو هستيم كه از عرفان و حقايق عرفانى دم مى‌زنند و آداب و رسوم و روش‌هاى خاصى نيز براى خود قائلند. آنچه امروزه شاهديم، در واقع ادامه حركت مستمرى است كه از صدر اسلام آغاز شده و به تدريج رشد و گسترش يافته و فراز و نشيب فراوانى به خود ديده است. در صدر اسلام كسانى بودند كه به نام «زهّاد» و احياناً عناوين ديگرى ناميده مى‌شدند و ريشه‌هاى اوليه اين حركت به آن‌ها بازمى‌گردد. همان‌طور كه از نامشان پيدا است، تكيه اين افراد بر