معاد. اين بخش از اصول اعتقادى را ما با براهين عقلى اثبات مى‌‌كنيم و در اين زمينه، تعبد و تقليد جا ندارد. اما بخشى از مسايل اعتقادى و باورها را نمى‌‌توان با برهان عقلى ثابت كرد و عقل متعارف به آنها دست‌‌رسى ندارد؛ نظير سؤال شب اول قبر و احوال قيامت. در اين بخش از باورها و مسايل اعتقادى ما نيازمند تقليد هستيم. (البته منظور از اين تقليد، تقليد اصطلاحى كه در ارتباط با مسايل فقهى كاربرد دارد و با شرايط خاصى از فقيه جامع‌‌الشرايط صورت مى‌‌گيرد نيست، بلكه تقليد به معناى عرفى آن و به معناى اخذ علم از معصوم است. اين همان تقليدى است كه در مباحث اجتماعى و روان‌‌شناسى مطرح مى‌‌گردد و فراتر از تقليد اصطلاحى است و براساس اين تعريف جامع، مراجعه به پزشك و مراجعه به مهندس ساختمان، براى گرفتن نقشه ساختمان، و مواردى از اين قبيل نيز تقليد به حساب مى‌‌آيد.)

پس آن دسته از باورها و اعتقاداتى را كه با برهان عقلى نمى‌‌توان اثبات كرد، چون قرآن و پيامبر(صلى الله عليه وآله)و ائمه اطهار(عليهم السلام) از آنها خبر داده‌‌اند، با تأسّى و تعبد به قول آنها بدان‌‌ها معتقد مى‌‌گرديم و از اين جهت، آنها در شمار باورها و اعتقادات قطعى ما قرار مى‌‌گيرند؛ چون ما آنها را از منبع معتبرى اخذ كرده‌‌ايم. توضيح اينكه آن بخش از باورها و اعتقاداتى كه ما بايد بدان‌‌ها معتقد گرديم و عقل ما مستقلا نمى‌‌تواند آنها را درك كند، بايد از كسانى اخذ شوند كه خطا و اشتباهى از آنها سر نمى‌‌زند و از هر جهت معصوم هستند. در اين صورت ما به خبر و قول آنها اطمينان و باور خواهيم داشت و آنچه از آن طريق به ما مى‌‌رسد در زمره اعتقادات ما قرار مى‌‌گيرد. بر اين اساس، خداوند متعال بر ما منت نهاد و منبع معتبر و معصومى، يعنى خاندان عصمت و طهارت را در اختيار ما نهاد كه سخن، رفتار و منش ايشان براى ما حجت و معتبر است و باورهايى كه آنها به ما القا مى‌‌كنند قابل اعتماد مى‌‌باشد. البته در مسايل اعتقادى بايد به طريق يقينى و