اين نعمت والا و بزرگ را بدانيم و خداوند را به پاس آن شكرگزاريم و در اين انديشه باشيم كه اگر خداوند متعال اين انسان‌‌هاى مقدس را به ما معرفى نمى‌‌كرد تا با اقتداى به آنها و قدردانى از وجود مباركشان به طريق هدايت و صواب رهنمون گرديم، ما نيز چون كسانى كه از اين نعمت بزرگ محرومند، در جهالت و بى‌‌خبرى باقى مى‌‌مانديم و به گمراهى‌‌هايى كه فرقه‌‌هاى گوناگون در گوشه و كنار عالم بدان مبتلا گرديده‌‌اند مبتلا مى‌‌گشتيم. براين اساس، اقتدا كردن به حضرات معصومين نه تنها صحيح است بلكه ضرورت نيز دارد و اگر ما به آنها تأسّى نجوييم گمراه مى‌‌گرديم.

در اين جا دو سؤال و دو شبهه پيش روى ماست كه بايد بدان‌‌ها پاسخ گوييم:

پرسش اول اين است كه در زمان حضور پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امامان معصوم(عليهم السلام) براى مسلمانان كه مستقيماً با آن حضرات ارتباط و مراوده داشتند و رفتارشان را مشاهده مى‌‌كردند و گفتارشان را مى‌‌شنيدند، ممكن بود كه مستقيماً به رفتار آن حضرات تأسّى جويند و آنها را الگو و مقتداى خويش قرار دهند و در اصطلاح، قدم در جاى پاى آنها نهند. (البته در زمان حضور معصومين(عليهم السلام)تنها كسانى كه در پيروى و محبت به آنها صادق بودند، بدان‌‌ها تأسّى مى‌‌كردند و با كمال تأسف با اينكه بيش از دويست و پنجاه سال امامان معصوم(عليهم السلام) بين مردم حضور داشتند و با آنها زندگى مى‌‌كردند و مردم مى‌‌توانستند به رفتارشان تأسّى كنند، بسيارى از مردم نه تنها به آنها اقتدا نكردند، بلكه در حقشان ظلم و جفا روا داشتند.) اما ما در زمانى زندگى مى‌‌كنيم كه دستمان از پيامبر و امامان معصوم(عليهم السلام) كوتاه است و امام زمان(عجل الله تعالى فرجه الشريف) هم در غيبت به سر مى‌‌برند، چگونه مى‌‌توانيم به رفتار آنها تأسّى جوييم؟ اگر وجود مقدس حضرت ولى عصر(عجل اللّه تعالى فرجه الشريف) در بين ما حضور داشتند، براى ما امكان تأسّى و اقتداى به ايشان به معناى دقيق كلمه ميسر بود و ما مى‌‌توانستيم با مشاهده مستقيم رفتار ايشان، مستقيماً از ايشان تبعيت كنيم و در هر موضوعى